Dit is het 2e gedeelte van het Jan Krist-verhaal. In deel 1, geplaatst op zaterdag 24 mei, vertelt hij over zijn terugkeer naar Nederland. In Noord -Holland vond hij een baan, een functie als locatie manager voor een GGZ instelling die zich bezig houdt met sociale activering / dagbesteding en werk te vinden voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Standplaats Purmerend. Zijn verhaal gaat hier verder. Op de foto vlnr: Duco, Jan, Saïdia, Saskia en Naïma. Saïdia en Naïma zijn tweelingzusjes.Beiden zijn we werkzaam als manager bij de Roads organisatie in Noord Holland. Ik leerde ins and outs van clientsturing, ervaringsdeskundigheid en cliëntregie. De teams waar ik leiding aan geef barsten van de motivatie en inspireren mensen met een psychiatrische achtergrond naar dagbesteding of vrijwilligers danwel betaald werk.Maar na een half jaar begint het te rommelen binnen de organisatie. De directeuren worden onrustig en hameren plots op het halen van produktie(het nieuwe vakjargon in de GGZ) niet de inhoud is meer belangrijk maar registratie en geld verdienen. De barsten in de organisatie worden snel zichtbaar. Saskia en ik voorvoelen een ongunstig einde van de organisatie en besluiten alvast om ons heen te kijken naar een andere baan. De eerste drie maanden van 2008 maken we onze elke maand zorgen of we ons salaris wel gestort krijgen. In april valt dan toch plots het doek. De organisatie heeft failissement aangevraagd..Uitbetaling van salaris wordt bevroren.
Regeren is vooruit zien..............
Saskia en ik hebben op datzelfde tijdstip een baan in Amsterdam gevonden. Saskia als manager in een revalidatiecentrum en ik keer terug naar de daklozenwereld. Het kan raar lopen in het leven, 16 jaar geleden toen ik als assistent teamleider werd aangesteld voor het Ommelanderhuis gingen we naar Amsterdam om de kunst af te kijken. Het toeval wil dat het pension dat we destijds bezochten, het Fokke Simonszhuis, op zoek was naar een teamleider.De cirkel is rond, zestien jaar van ervaring: Ommelanderhuis,Spanje en Roads geven mij de juiste tools in handen om in de hoofdstad van Nederland het verschil te maken. Amsterdam is ambitieus en wil voor 2012 al daklozen onder dak hebben. Het Fokke Simonszhuis, het eerste opvanghuis voor daklozen in Nederland, heeft in mijn optiek stil gestaan in zijn ontwikkeling en ik word met open armen ontvangen. Wederom sterk gemotiveerde werkers, een ambitieus management, 51 bewoners en vele mogelijkheden om alle ervaring en kennis te gelde maken. Nu ik bijna vier weken lang kennis maak met de daklozenzorg en hulpverlening in Amsterdam kijk ik met veel voldoening en trots terug op de tijd in Groningen.
Van Groniningen naar Spanje en nu Amsterdam. Destijds besloten we de uitdaging aan te gaan en een ideaal na te streven. Een hersteloord voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Het idee is nog steeds innovatief. De eerste dag dat we terug zijn in Nederland ligt er een Telegraaf op tafel, op de voorpagina staat met grote letters: “Psychiatrische patienten herstellen sneller in het buitenland”
Zijn we teleurgesteld? Een illusie armer? Nee, vanaf de eerste dag van ons besluit wisten we dat het alle kanten op kon gaan. Wij zijn er voor gegaan en dat we uiteindelijk het doel niet halen doet daar niets van af. We hebben geleerd dat het om de reis gaat en niet het doel. Ons besluit heeft de sleur doorbroken en we zijn een uitdaging aan gegaan die ons uiteindelijk een ander leven oplevert in Noord Holland. Zekerheden bestaan niet hoe goed je het ook voorbereid of voor elkaar hebt. Vandaag gaat het van een leien dakje en morgen staat je wereld op de kop!
Duco is twee talen rijker en heeft zich ontwikkeld tot een zelfstandige en zelfbewuste jonge tiener.In september naar de middelbare school voor zijn Havo/VWO richting.
De meiden bouwen aan hun carriere, de ene in Haarlem en de ander in Groningen.
We bouwen aan een nieuw bestaan in Noord Holland. Nieuwe vrienden, een verse baan en duizeling wekkende mogelijkheden om de reis te vervolgen.
We genieten van het dagelijkse bestaan in de wetenschap dat het zo weer anders kan zijn. En dat is denken wij de grootste rijkdom die ons avontuur heeft opgeleverd.
Carpe diem!
Een hartelijke groet van Jan, Saskia, Saidia, Naima en Duco
Regeren is vooruit zien..............
Saskia en ik hebben op datzelfde tijdstip een baan in Amsterdam gevonden. Saskia als manager in een revalidatiecentrum en ik keer terug naar de daklozenwereld. Het kan raar lopen in het leven, 16 jaar geleden toen ik als assistent teamleider werd aangesteld voor het Ommelanderhuis gingen we naar Amsterdam om de kunst af te kijken. Het toeval wil dat het pension dat we destijds bezochten, het Fokke Simonszhuis, op zoek was naar een teamleider.De cirkel is rond, zestien jaar van ervaring: Ommelanderhuis,Spanje en Roads geven mij de juiste tools in handen om in de hoofdstad van Nederland het verschil te maken. Amsterdam is ambitieus en wil voor 2012 al daklozen onder dak hebben. Het Fokke Simonszhuis, het eerste opvanghuis voor daklozen in Nederland, heeft in mijn optiek stil gestaan in zijn ontwikkeling en ik word met open armen ontvangen. Wederom sterk gemotiveerde werkers, een ambitieus management, 51 bewoners en vele mogelijkheden om alle ervaring en kennis te gelde maken. Nu ik bijna vier weken lang kennis maak met de daklozenzorg en hulpverlening in Amsterdam kijk ik met veel voldoening en trots terug op de tijd in Groningen.
Van Groniningen naar Spanje en nu Amsterdam. Destijds besloten we de uitdaging aan te gaan en een ideaal na te streven. Een hersteloord voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Het idee is nog steeds innovatief. De eerste dag dat we terug zijn in Nederland ligt er een Telegraaf op tafel, op de voorpagina staat met grote letters: “Psychiatrische patienten herstellen sneller in het buitenland”
Zijn we teleurgesteld? Een illusie armer? Nee, vanaf de eerste dag van ons besluit wisten we dat het alle kanten op kon gaan. Wij zijn er voor gegaan en dat we uiteindelijk het doel niet halen doet daar niets van af. We hebben geleerd dat het om de reis gaat en niet het doel. Ons besluit heeft de sleur doorbroken en we zijn een uitdaging aan gegaan die ons uiteindelijk een ander leven oplevert in Noord Holland. Zekerheden bestaan niet hoe goed je het ook voorbereid of voor elkaar hebt. Vandaag gaat het van een leien dakje en morgen staat je wereld op de kop!
Duco is twee talen rijker en heeft zich ontwikkeld tot een zelfstandige en zelfbewuste jonge tiener.In september naar de middelbare school voor zijn Havo/VWO richting.
De meiden bouwen aan hun carriere, de ene in Haarlem en de ander in Groningen.
We bouwen aan een nieuw bestaan in Noord Holland. Nieuwe vrienden, een verse baan en duizeling wekkende mogelijkheden om de reis te vervolgen.
We genieten van het dagelijkse bestaan in de wetenschap dat het zo weer anders kan zijn. En dat is denken wij de grootste rijkdom die ons avontuur heeft opgeleverd.
Carpe diem!
Een hartelijke groet van Jan, Saskia, Saidia, Naima en Duco
leuk verhaal! wel grappig dat jullie in purmerend hebben gewerkt, daar woont fred krist (broertje van jan) ook al jaren :)Misschien is het leuk weer eens contact te leggen met de familie.
BeantwoordenVerwijderengroeten rene krist