EEN MONUMENT VOOR KNABBEL

Een paar dagen geleden liep ik ergens in Beijum-Zuid in een tussendoorwandelsteegje, toen mijn oog op dit tafereeltje viel. Een monumentje voor, neem ik aan, een overleden konijntje. Het zag er zo verzorgd en liefdevol uit dat ik onwillekeurig bleef staan. Op een bepaald niveau zag het er indrukwekkend uit. Op grote mensen-niveau is dit geen hard nieuws, de impact op de wijk, laat staan op de wereld, is nihil. De onschuld heerst hier. Niet te vergelijken met monumenten van nabestaanden die je langs rijks- snel- en provinciale wegen soms kunt waarnemen, plekken waar ontredderde nabestaanden hun verongelukte geliefden met écht de moed der wanhoop trachten te herdenken, en waar ze hopen hun verdriet een plek te kunnen geven.
Maar wie bepaalt de hiërarchie van verdriet? Knabbel wordt hier herdacht. Met een liefdevolle waxinelichtje in een glazen potje, twee stukjes wortel, een roos en geplukte voer voor het beestje. Een ontroerende steen met het opschrift dat Knabbel in vrede rust. Hartverscheurend op kinderniveau. Het maakt nieuwsgierig, ik geef het toe. Is Knabbel op deze plek aangereden? Is hij hier te grazen genomen door een hond of een kat? De dood is onlosmakelijk verbonden met cliché's. Ik gooi er ook een op los, want woorden schieten hier te kort: alles willen weten maakt niet gelukkig.