Ineke Hemminga woont al sinds 1982 in Beijum:"Toen was er nog een hoop klei en modder i.p.v. een stoep bij mijn huis." Maar dit artikel gaat niet over kleigrond en al helemaal niet over het koude Nederlandse klimaat. Ze is kunstenares, maar haar grote passie is het organiseren van woestijntochten. In Beijum heeft ze het plan ontwikkeld om naar de woestijn te reizen en er reizen:" Ik heb een grote passie voor de woestijn. De laatste jaren organiseer ik exposities met schilderijen over de cultuur van de Toeareg en schilderijen geinspireerd door de eeuwenoude rotsschilderingen in de Sahara." Ik kon haar niet interviewen omdat ze het te druk heeft met voorbereidingen voor een reis, maar genoemde citaat staat te lezen op de site:http://www.sahara-art-venture.nl/ Ook haar motieven staan op deze site:"Mijn interesse is ontstaan door de nomadische leefwijze, de eenvoud van deze nomaden, die bijvoorbeeld de sterren als kompas gebruiken. Ze verblijven tijdelijk alleen op een bepaalde plaats om hun dieren te laten grazen. Ruim op tijd gaan ze weer weg, om het land weer tijd te geven om te herstellen.Het erkennen van de cultuur van de nomaden, kan een verrijking betekenen voor onze eigen cultuur.Ik heb altijd al willen weten hoe het mogelijk is om te leven in een woestijn. Mijn beeld van een grote lege zandvlakte bleek echter volledig fout te zijn." De volgende reizen staan voor 8 februari en 22 maart gepland. Op de foto ziet u Ineke staan met 2 gidsen in Djanet, Zuid Algerije met wie ze regelmatig samenwerkt.
Het interview met deze avontuurlijke Beijumse komt nog wel
. Voor mensen die in haar of de reizen geïnteresseerd zijn, er staan artikelen over haar persoon en passie geschreven op Afrikanieuws en Vrouwonline:http://www.vrouwonline.nl/Inbalans/durvendoen/:
"Ik schilderde en exposeerde al jaren over nomaden en de woestijn. Op een gegeven moment kwam ik via internet in contact met een Toeareg archeoloog die in het museum werkt in Djanet. Hij nodigde me uit en in 2005 ben ik 3 maanden naar de woestijn gegaan. Ik heb 2 weken bij zijn familie gewoond en een congres bezocht, dat georganiseerd was door UNESCO over het behoud van de imzad. De imzad is een vioolachtige instrument dat alleen door de Toearegvrouwen wordt bespeeld. Ik raakte betrokken bij diverse organisaties en onderzocht of er een mogelijkheid was om reizen hierheen te organiseren, om mensen deelgenoot te maken van een heel bijzondere cultuur en sprookjesachtige landschappen. Kortom, ik wilde na 3 maanden eigenlijk niet meer naar huis."
http://www.afrikanieuws.nl/site/list_messages/10632
Geen opmerkingen:
Een reactie posten