WEINIG BEVRIJDINGSDAG IN BEIJUM

Beijum bestond nog niet toen geallieerden in 1945 de stad Groningen bevrijdden. Hier werd niet gevochten, er reden geen tanks door de heerden en er zijn geen huizen verwoest, laat staan dat er monumenten zouden zijn die aan de verschrikkingen van '40-'45 zouden herinneren. Maar we hebben natuurlijk wel veel te danken aan de bevrijders, Beijum werd in een vrij land opgebouwd, vrij van bezetting en ander oorlogsterreur. Ik herinner me dat vroeger 5 mei elk jaar een feest was, sport- en speldagen, dikke optochten etc. Misschien moet je nu elk jaar koesteren dat je niet in oorlog leeft.

Traditioneel hangt in elk geval bij het seniorencomplex het Munsterhoes de nationale vlag weer fier aan de vlagge(n)stok. Het zal niet voor niets zijn dat de oudere Beijumers hier hun gevoel laten spreken. De bewoners hier zijn ooit écht bevrijd, i.t.t. de meeste jonge inwoners van de kinderrijke wijk Beijum. Voor hen zijn het meest concrete alleen de verhalen, oude televisiebeelden, krantenartikelen etc. Je staat er nooit zo bij stil maar het is in feite erg verheugend om bij een generatie te horen die nog nooit een (wereld)oorlog heeft meegemaakt. Wel vreemd dat in een buitenwijk als Beijum niks wordt gedaan om de herinnering aan de bevrijding levend te houden. Alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is. Het leek vandaag wel een zondag met winkels open, verder was er niks wat aan bevrijdingsdag deed denken. Ok, ok, er hingen her en der wat vlaggen maar daar hield het wel mee op. Aan de Bentismaheerd trof ik een gemolde oranje fiets in de bosjes langs de kant van de weg. Het is een van de weinige oranje uitingen van vandaag in Beijum. Bevrijding is een breed en rekbaar begrip, veel ophef was er na de oorlog over het invorderen van fietsen door de Duitsers tijdens de oorlogsjaren: Mag ik mijn Fahrad zurück? Bevrijdingsdag 2009.