DE LAATSTE ORCHIDEE

Dit is het laatste artikel over Vrouwengroep Orchidee. Half januari verscheen dit stuk in de papieren media. Vandaag op internet, het afscheid van Vrouwengroep Orchidee. In maart 2007 ging onder leiding van Magda Bootsma in de Kleihorn te Beijum een multiculturele vrouwengroep van start. De naam van de groep,Vrouwengroep Orchidee, is bedacht door Nurhan, een Turkse ex-deelneemster. Een orchidee bestaat uit allemaal verschillende bloempjes die samen weer een grote bloem vormen. Zoals de verschillende vrouwen die samen een hechte groep vormen. Magda Bootsma benaderde in februari 2007 Johan Fehrmann met de vraag of hij de ontwikkelingen van de vrouwengroep zou willen volgen en er maandelijks verslag van zou willen doen in de krant. Na een half jaar in de wijkkrant van Beijum te hebben gestaan verhuisde de serie ‘Vrouwengroep Orchidee’ noodgedwongen naar de Regiokrant Groningen. 

In dit laatste artikel over deze afsluitende serie zijn de rollen voor een keer omgedraaid en interviewt Magda Bootsma Johan Fehrmann. 

Toen ik je vroeg of je een serie over de vrouwengroep zou willen schrijven zei je meteen ja. Hoe kwam je daar toe? 

De onderwerpen waar ik tot dan toe over schreef hadden vaak te maken met concrete Beijumer aangelegenheden. De herbouw van de Boerderij, Plein Oost, de Sociale Wijkvernieuwing etc. Het contact met de vrouwengroep en het schrijven daarover had iets avontuurlijks. Ik stapte met ze in een boot en we wisten niet waar de reis naar toe ging en hoe het zou gaan. Het boeiende was dat het niet alleen een wijkonderwerp is maar ook een algemeen maatschappelijke. De integratie van minderheden is een belangrijk hedendaags thema. 

Wat opviel was dat alle vrouwen je accepteerden en a.h.w. opnamen in de groep. Er was totaal geen weerstand en je hoorde er helemaal bij. 

Dat klopt, ik voelde me altijd welkom. Het kan met m’n achtergrond te maken hebben, ik kom uit een eenvoudig arbeidersmilieu uit de Kanaalstreek en het was vroeger struggle for life. Net als de vrouwen heb ik moeten knokken om te studeren en om een plek in de maatschappij te veroveren. Dat gaf een natuurlijke klik van herkenning, solidariteit en begrip. Er was natuurlijk afstand qua culturele achtergrond, maar we hadden ook veel gemeenschappelijks. Er was een vanzelfsprekend respect tussen de vrouwen en mij. 

Je hebt in de loop van de afgelopen drie jaar heel wat vrouwen persoonlijk geïnterviewd. Is je kijk daardoor veranderd? Zo ja in wat voor opzicht? Is er iets wat je is bijgebleven? Heb je eventuele kritische noten te kraken?

Het viel me op dat de meeste vrouwen erg open naar me waren. Eén keer melde een vrouw zich vlak voor de deadline af terwijl we een afspraak hadden. Omdat ik man was mocht ze me vanwege haar geloof niet alleen ontvangen voor een interview. Ik ben een half uur bezig geweest om haar te overreden om wél mee te werken. Ook ging ik een keer naar een Groningse deelneemster voor een interview maar die zei af met de woorden: “Ik heb er toch gain belang bie.” Kritische noten? Ik denk dat je nieuwkomers absoluut niet zielig moet vinden. Als je mensen serieus wil nemen moet je ook op je stuk durven te blijven staan, ze aan hun afspraken houden en eventueel conflicten met ze aan durven gaan. Als je die houding laat varen omdat ze allemaal zo zielig zijn, en zoveel meegemaakt hebben, dan ben je volgens mij verkeerd bezig. Ik had steeds respect voor de vaak pijnlijke geschiedenis van de vrouwen, maar je moet ze nooit en te nimmer stimuleren richting een slachtofferrol. 

Hoe kijk je aan tegen integratie in het algemeen? Kan zoiets als Kleurrijk Koken daar een rol in spelen? En is de taal belangrijk? 

Inburgeren en integreren is lange ademwerk en gaat met horten en stoten. Over een paar jaar ligt het weer heel anders, denk ik. Wie hoort er nog iets over problemen met Molukkers of Surinamers? Op die bevolkingsgroepen werd eind jaren zeventig en de tachtiger jaren nog behoorlijk gemopperd. Het project Kleurrijk Koken is wel goed maar het bereikt maar een klein gedeelte van de bewoners van Beijum, vaak komen dezelfde mensen op bijeenkomsten af waar kleurrijk wordt gekookt. Omdat het politieke en maatschappelijke klimaat harder is geworden zou ik iedere nieuwkomer aanraden om zo snel mogelijk de taal te leren. Goed Nederlands kunnen praten is een belangrijk stuk gereedschap die je nodig hebt om verder te komen. 

Wat zou je de vrouwen toewensen?

Dat ze Vrouwengroep Orchidee gebruiken als een springplank om ook weg te kunnen springen van de veilige en warme groep. Ik zou willen dat ze met kracht en vertrouwen de maatschappij in gaan en ook stevige functies aan kunnen, en niet alleen vrijwilligerswerk. Kassière worden bij Albert Heijn bijvoorbeeld, of buschauffeur. Bij de politie gaan. Weerbare beroepen. Maar misschien leg ik de lat te hoog, er zijn per slot van rekening ook genoeg witte Nederlanders die afhaken en de boot missen. Ik wens ze het allerbeste toe en bedank ze voor het vertrouwen dat ze in het algemeen hadden om zich te laten interviewen.