MACHTELD VEENKER OVER DE VERGADERING

(intro Johan Fehrmann)
Machteld Veenker stapte in 2007 als redactielid van de wijkkrant op. Ze ging afgelopen dinsdag na ongeveer twee jaar weer naar een vergadering van de bewonersclub. Daar waar tientallen Beijumers het niet meer zien zitten, bang om weggehoond of gekleineerd te worden. De sfeer was er een, begrijp ik uit getuigenverklaringen, van ben je niet voor mij/ons dan ben je tegen mij/ons. Jarenlang vrijwilligers schofferen, misbruiken en onderuit halen en tegelijkertijd de slachtoffer-troefkaart "wat word ik vreselijk behandeld en vooral ook op Beijumnieuws" spelen. Er waren 2 van de 33 mensen die het waagden een tegengeluid te laten horen. Aan de een werd direct de snerende vraag gesteld of "hij soms in het kamp van de tegenstanders en opgestapten hoorde." De ander trachtte een voorstel te lanceren tot het komen van een redactiestatuut maar bond onder druk van de tirannieke voorzitter in. De tientallen Beijumers die niet naar deze avond toewilden worden als een stelletje lafaards neergezet. Het probleem van de opgestapte redactie werd door voorzitter Wim Klein, tot eigen vermaak, geridiculiseerd tot een conflict over wat te plaatsen in de wijkkrant: een artikel over konijntjes in de wijk of de bouw van een flat bij de Korrewegbrug.

Onder het vorige artikel over de bewonersclubvergadering hebben enige bestuursleden anoniem gereageerd. Waarvan een die zich bij herhaling ergert aan de publicatie rond deze wijkmisstanden en het percentage bobberichten op Beijumnieuws bijhoudt. Het toont bij uitstek de strategie van de club die aanhoudend met Beijumers in gevecht blijft. De boodschapper (Beijumnieuws) bekritiseren, of afgehaakten neerzetten als lafaards en onwilligen. Een stategie van verdeel en heers.
Het stuk van Machteld Veenker hieronder is door de beheerder iets ingekort. Ze schreef:
ALV Beijum 23 maart 2010,
Een kort persoonlijk verslag van deze avond laat zich bewoorden op een manier die de schrijver, een betrokken toeschouwer, eigen is en dat heet schrijversvrijheid.
Ik spreek hier enkel over de redactionele perikelen, hoewel er natuurlijk vele belangrijkere en minder belangrijke onderwerpen zijn gepasseerd op deze helaas toch weer te karig bezochte ledenavond.
De manier waarop Menno Fritsema het redactieonderwerp benaderde kon bij mij de meeste inval vinden: "Hoe kan het zijn dat er binnen een relatief zó'n kort tijdsbestek er zóveel redactieleden ontevreden opstappen? Dit zijn allen mensen die enthousiast en vol ijver werken aan een krant en toch diep teleurgesteld weer vertrekken. En na een nét niet te heftige discussie: Dit conflict gaat niet over de onderwerpkeuze van te plaatsen artikelen -bijvoorbeeld, zoals BOB-voorzitter Wim Klein aangaf, of er een artikel wordt geplaatst over een 'kapster' of over de 'De Torenwachter' naast de Korrewegbrug- maar het gaat over de (werk)sfeer.
Eigenlijk heeft Menno en daarna Jochem hiermee naar mijn mening alles gezegd wat belangrijk is in dit probleem: hoewel nu de tweede keer dat een gehele redactie opstapt.
Was ik de vorig keer nog té verweven met dit onderwerp, nu kon ik met ietwat gezondere afstand luisteren naar de verschillende partijen.
Wat me is opgevallen dat er aangaande dit onderwerp nog steeds een bijzonder beladen sfeer ontstaat. Als we niet oppassen, wat wel gebeurde gelukkig, blijven hardnekkig wijzende vingers de gekozen wapens en blijven we ook droeve dolenden in niet willende genezing. Een onpartijdige gesprekspartner is dus noodzakelijk. Misschien wordt, stil in eigen huis, aan zelfreflectie gedaan, vast wel, maar er wordt niet vanuit díe bevindingen gesproken. Vergeven is en blijft een kunst. En ook valt me op dat we niet echt naar elkaar luisteren, maar doof ongeduldig enkel onze eigen mening willen zeggen, dicteren en horen. Dat schiet niet op.
Heel verwarrend bovendien was de afwisseling die aanwezig was van begrip, ruimdenkendheid, humor en souplesse met weer de enorme kloof, waarin de ongewenstheid van het 'anders denken' heerst en bij veel dat wat anders is, een sneer, een smalende lach of een overdonderend afleidende redenering vanuit voorzitter Wim Klein klonk, die enkel eigen mening verdedigd maar het antwoord schuldig blijft. Voorzitter, jij zit de bewonersorganisatie voor: je kunt pas zwak zijn als er echt vertrouwen is en dan nog....we blijven mensen. Met spot e.d. kom je daar nooit.
Vandaag vroeg iemand mij: "Ja, maar wat víndt je er nu van?". Wel, om eerlijk te zijn, ben ik blij dat ik momenteel andere activiteiten heb die passend zijn. We zijn zulke verschillende mensen en soms zijn we onverenigbaar. Dan moet je simpelweg uit elkaars pad. En verder: met ieder mens is op de een of andere manier te spreken, hoe verschillend je ook bent. Maar dat wil nog niet zeggen dat je met iedereen kunt samenwerken. Er zijn uitzonderlijke situaties waarin dat echt niet kan. Dit is er zo een: de sfeer is niet goed en voor mij, en kennelijk voor nog veel meer, onmogelijk om in te werken. Er is achterdocht (waarom zou je uitgaan van een journalist die zó schrijft dat er ergens iemand figuurlijk door wordt vermoord? En dat dan de BOB daarvoor verantwoordelijk is?) , angst (een pen kan scherp zijn, maar hij is vrij -ook wanneer je zou wensen dat dat niet zo was-, het is nog geen pistool: je kunt je omdraaien) en een ernstig verlatingsyndroom (wie bepaald de inhoud van de krant? Laat de redactie zo los als kan en blijf vertrouwen houden). Wees geen controlefanaat. Je kunt noch jezelf, noch de lezer voor alles behoeden.

Ik wens daarom de partijen die met elkaar een redactiestatuut willen bespreken bovenmenselijk veel sterkte, wijsheid en kracht toe, want er zullen misschien wel weer enthousiaste mensen te vinden zijn die de redactie willen bezetten, maar ik acht de kans van slagen tussen de twee partijen nihil wanneer hooghartigheid en teveel zelfbetrokkenheid niet worden afgelegd. Dat geld dus voor beide partijen.
Toch kon er een lichtje aan de horizon rijzen toen Jochem Atema zijn goede en vriendelijke conclusie trok met de uitspraak dat er nu dus een wil ligt voor een gesprek, waardoor alles toch nog open ligt en dat is belangrijk voor het houden van hoop.

Met hartelijke groet,
Machteld
( de discussie over de hele heisa loopt verder onder het vorige artikel hierover: 33 mensen..JF)