SUKKEL, LOSER, MONGOOL

Het was een lekkere middag in augustus, aangenaam temperatuurtje, zonnetje scheen. Vier jongens van ongeveer tien jaar oud liepen op een speelveldje lekker te donderjagen. Hé, fuck you, jongen. Rot op loser. Elkaar van de glijbaan gooien, een lekkere 'doodsbedreiging' erbij en elkaar kankeridioot noemen. Jeugdjargon. Mongool, loser, fuck you en val dood jongen. Dat soort dingen. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat al die woorden betekenen. Maar wat doet het er toe, ze zijn stoer en ze horen er door dit taalgebruik helemaal bij. Vinden ze.

Een moeder met een syndroom- van- down jongetje nestelt zich met een Libelle op een zitbank en begint te lezen, het kind begint lekker te spelen en zoekt aansluiting bij de andere jongens. Na een paar minuten gelezen te hebben springt de vrouw(moeder?) als door een wesp gebeten plotseling op, loopt met driftige pas naar de spelende jongetjes, pakt er een van bij de kraag en begint te tieren:"Zei jij mongool tegen hem?" Aan haar accent en zachte g te horen was ze Brabantse, Limburgse of Belgische.

Ne, ne neeh mevrouw, zei het jongetje, duidelijk geschrokken door de plotselinge interventie. Met een van pijn, woede en onmacht betrokken gezicht liet de vrouw de boosdoener los. Maar er was ook vertwijfeling in haar ogen leesbaar. Want, was het niet juist een teken van vanzelfsprekende acceptatie geweest als de jongens haar kind, het mongooltje, juist wél voor loser, sukkel of mongool hadden uitgemaakt? Terwijl ze wegliepen hervatten de Beijumer kids hun jeugdige en onbezonnen taalgebruik. Hé, doe even normaal jongen, geef me die bal sukkel, je bent niet goed wijs man.