ONZE MUZIKANT HEEFT HET OOK KOUD

Het gejammerklaas op de accordeon voor Winkelcentrum Beijum lijkt deze dagen wat verminderd. Het moet toch ook geen pretje zijn om urenlang van die treurige liederen in de vrieskou van Beijum te produceren. Ik weet nooit zo goed of ik nou met de muzikanten bij het winkelcentrum te doen moet hebben of niet. Is het zielig? Is het goed om elke dag een euro te geven? Of maak je ze dan juist afhankelijk? Regelmatig zie ik een muzikant met colablikjes zitten. Waarom dan geen anderhalve literfles bij de Lidl kopen? Is toch veel goedkoper dan die blikjes? Hoezo zo vaak mobiel bellen? Ik begeef me op glad ijs met dit soort uitspraken, ik weet het. Noem het maar een botsing der culturen. Ondergetekende komt uit de oostgroninger kniepstuvermentaliteit. De muzikant uit het oostblok. Maar ik snap niet dat je, als je niet rond kunt komen, blikjes cola koopt, beltegoed, en met een auto komt. Het zal mijn grunninger beperking zijn. Grunningers krijgen namelijk één levenslange mantra mee vanuit hun opvoeding: Gai es eev'n aan 't waark! Ik voel me al weer schuldig over bovenstaande woorden en zal de volgende keer een euro extra in de doos gooien.