LUIHEID MOET KUNNEN

Deze foto schoot ik in de buurt van de Bentismaheerd. Een poes lag lekker ontspannen en op een paradijselijke manier tussen de bosjes in de zon te niksen. Om jaloers van te worden. Het beestje hoeft geen geld te verdienen, draagt geen verantwoording en hoeft zich werkelijk nergens druk om te maken. Het heeft vast een baasje die altijd een bakje melk neerzet en kattenbrokken. Wat een leven. De paradijselijke staat van zijn, die wij mensen alleen de eerste negen maanden in de baarmoeder hebben doorgebracht, is iets waar veel mensen naar terugverlangen. Drugsgebruikers proberen deze staat op een geforceerde manier weer te bereiken, met alle tragische gevolgen van dien, namelijk dat ze nog verder van 'het paradijs' af komen te staan. Veel mensen pakken het constructiever aan, ze gaan mediteren en 'op zoek naar zichzelf.'
Hebben we in deze jachtige maatschappij nog wel recht op luiheid?
Een vermakelijke studie naar de oorsprong van luiheid én een hartstochtelijk pleidooi voor een leven vol ledigheid.
'Nietsdoen is hard werken,' zei Oscar Wilde al. En zo is het ook. Het etmaal van een nietsnut vliegt om met uitslapen, roken, spijbelen, een uiltje knappen, vissen, flaneren, feesten, dagdromen, borrelen en naar de sterrenhemel kijken. In Lof der luiheid houdt Tom Hodgkinson een hartstochtelijk pleidooi voor de kunst van het nietsdoen. Puttend uit de geschiedenis, literatuur, filosofie en zijn eigen ervaringen predikt Hodgkinson geestig en bezield de luiheid en het goede leven. Medestanders vindt hij in Byron, Descartes, Blake, Nietzsche, Sherlock Holmes, Hugh Hefner, Winnie de Poe en John Lennon. Maar Hodgkinson geeft ook praktische tips en adviezen: hoe het beste je snor te drukken, hoe je lui aan seks kunt doen, en hoe je van je kater een positieve ervaring kunt maken. Zijn boodschap is duidelijk: neem het heft in handen en eis het recht op om lui te zijn. Lees hier.