Afgelopen zondag was deze jongeman minstens een uur bezig om in z'n eentje te basketballen. Zie foto. Dribbelen, mikken, achterlangs, door de benen, etc. Het lijkt me leuker om samen te oefenen, maar niet ieder mens is hetzelfde. Ondergetekende loopt graag alleen hard, geen zin in lopen en praten tegelijkertijd. Veel te vermoeiend. Grote voetaballers schijnen vroeger vaak uren- en dagenlang alleen op straat te hebben gevoetbald. Oeverloos tegen een muur opschieten en de terugkomende bal stoppen. Het kan zijn dat deze jongeman op de foto later een supertalent is, je weet het nooit. Of misschien kon hij geen vriendje(s) meekrijgen. Een eenzaam en verlegen typje kan het ook nog zijn. Wie zal het zeggen. Stiekem zoveel mogelijk trainen om teamgenoten voorbij te streven? Het zag er in elk geval vreedzaam en bedrijvig uit. En het roept associaties op met het nummer 'hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over het stuur de wedstrijd wint, zich kampioen waant...' Boudewijn de Groot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten