Een paar dagen geleden trof ik voor de kassa bij AH een jong ogende vrouw achter een rollator. Open in contact, hartelijk lachend en er fris en fruitig uit ziend. Het klopte niet met het (vooroordelend )beeld dat zich in de loop der jaren in m'n hoofd over deze categorie hulpstukwandelaars heeft post gevat: rollatorgangers zijn op leeftijd, ze hebben broze botten en kunnen zich niet meer zo goed staande houden. Als er hartelijk en open contact is kun je vrijpostige vragen stellen. Waarom ze zich eigenlijk achter een rollator voortbeweegt? Tja, domme vraag mijnheer, last van de benen natuurlijk. Ik mag zeker wel even een fotootje maken van het blitse wandelapparaat? Aan haar gezicht te zien voelde ze zich een beetje vereerd. Maar ja, anderzijds, vanuit een hulpbehoevende positie met je hoofd op het www komen, daar zit ook niet iedereen op te wachten. Waarom heb je je rollator zo mooi opgepimpt? "Ik vind het zo verschrikkelijk, al die grijze en saaie rollators." Ik zet hem even op de foto hoor, en buig maar even voorover om je boodschappen in het mandje te doen, dan maak ik er nog een (zieligheid is het ergste wat iemand met een lichamelijke beperking kan overkomen, een beetje doorpakken mag soms wel even). Het resultaat, zie rechts, liet ik de jongedame even zien. Goed zo, mevrouwtje? Een brede lach: "Nou, vooruit dan maar mijnheertje."En voort ging ze weer. Met een rollator waar eerder de levenslust dan het chagrijn van afdroop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten