MAANDAGOCHTEND (127)

Onwillekeurig werd op deze fonkelnieuwe maandagochtend m'n aandacht getrokken naar de staat van zijn van sommige voortuintjes in de wijk. Hoe dat zo komt weet ik niet, u kent dat misschien wel, fiets je jaren door de straat waarin je woont, valt je ineens iets op wat daarvoor helemaal geen interesse wekte. Omgekeerd kan ook, zo kun je jaren achtereen een paar keer per dag op je horloge kijken, maar moet je het antwoord schuldig blijven als iemand bij wijze van proef vraagt hoe de wijzerplaat er uitziet.  Maar goed. Ik weet niet hoe de lezer het ervaart, maar ik kreeg vanochtend het gevoel alsof steeds meer voortuintjes niet meer door gewoon aarde of gras worden gedomineerd, maar door tegels en/of grint. De individuele motieven van mensen die dit doen weet ik natuurlijk niet, de een heeft geen zin om elk jaar maar weer gras en plantjes te onderhouden, de ander wil geen vieze schoenen en inloop in huis. De eenmalige investering kost even wat, maar als het eenmaal klaar is hoef je er jaren niet meer naar om te kijken. Het heeft iets, zo'n verharde tuin. Anderzijds, eigen associatie, al dat grint doet me soms aan een kerkhof denken, vaak een strak zwarte afbakening en een paar zielige plantjes er op. Op de bovenste foto valt me een klein ingeperkt boompje op, daarachter nog twee plantjes en een soort van stenen gestapeld kunstwerkje. Het ziet er onberispelijk uit en er zal geen onkruid tussen gaan groeien zoals u links en rechts naast de grens van het grindperkje wel ziet.

Hoe het op de linker foto zit weet ik ook niet, het lijkt er op alsof de bewoners op een gegeven moment helemaal klaar waren met gras, aarde en planten, en daarom een partij nieuwe stenen hebben laten aanrukken om het reeds bestaande 'terras' helemaal dicht te bestraten. Helemaal alleen maar stenen beviel klaarblijkelijk niet, daarom hier langs de rand maar een 'grafzerkje.' Het ziet er onderhoudsvrij uit, alleen de planten moeten water in hun potten en als ze te groot worden moeten ze in een grotere bak verpoot worden.

Ondergetekende is geen tuinman, zou grind in de loop der jaren ook de klei inzakken?

De lezer denkt misschien, hoe kóm je erbij op de vroege maandagochtend. Nee, niet om u te vermoeien, maar de nieuwsgierigheid drijft me onweerstaanbaar voort. Let bijvoorbeeld nog eens op de bovenste foto, hoe zou het komen dat tussen de deur en het raam de stenen wit zijn? Bij nader inzien is dit bij het verderop gelegen huis, met de volgeplante voortuin ook het geval, het zal dus ooit door de architecten van deze type huizen zijn bedacht. Waarom? U mag het zeggen.

Toch maar weer dat dooddoenerige cliché van stal halen: alles te weten maakt niet gelukkig. Alle Beijumers, die met een verharde tuin of een met veel planten en gras er in, en ook de medebewoners met een balkonnetje, een prettige week toegewenst.