Het zag er lief uit. Onvoorwaardelijke loyaliteit en trouw sprak er ook uit. Minutenlang zaten de beide honden die u op de foto ziet afgebeeld in dezelfde houding. Onbewegelijk, alleen de staarten kwispelden. Ik ging er vanuit dat ze beiden bij hetzelfde baasje behoorden. Die moest vast en zeker even een boodschapje doen. Waarom de grote hond vastgeketend zat en de kleine niet, was en is me een raadsel. Eindelijk, daar ging de deur open. Honden schijnen geen tijdsbesef te hebben, hoe ze het dan beleven om een minuut of tien te moeten wachten? U mag het zeggen.
Wat waren ze blij dat het bazinnetje teruggekeerd was en ze weer huiswaarts, vermoed ik, konden keren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten