'N PSEUDO-INTELLECTUELE KUNSTENARES EN BLOGGER

Twee jaar geleden stond een hilarische column op Beijumnieuws van M.M. (Of was het M.T?) Vooral één zin bleef me eruit bij: 'Vrouwen van middelbare leeftijd die beseffen dat ze maatschappelijk succes wel kunnen vergeten en daarom maar gaan schilderen of knutselen.'  M.i. een komische analyse, al was het niet zo bedoeld; ik moet er vaak aan denken als ik Pand49 binnenstap. Zo ook afgelopen week toen ik de drie maatschappelijk 'uitgerangeerde' dames trof die u op de bovenste foto ziet genieten. Volgens de columnist schilderen ze alleen ter bevordering van hun sociale acceptatie, het zijn pseudo-intellectuelen en ze willen tegen de maatschappij aan schoppen. Lees eventueel eerst nog even de betreffende column:
Kunst is een gezamenlijke uitlaatklep voor de zogenaamde bourgeoisie en voor hen die lijden aan het van Gogh syndroom. Kunst heeft een bindende factor, zorgt voor sociale cohesie. Sociale emancipatie en nog meer van dat. Heb je geen kunst in huis, of ga je nooit naar een expositie van een bekende kunstenaar, hoor je er niet bij. Vooral het aanprijzen van de lokale kunst is zeker een pre om opgenomen te worden in de club der pseudo- intellectuelen. Ook zelf aan kunst doen getuigt natuurlijk van niveau. Mensen zonder gevoel voor kunst zijn barbaars en onderontwikkeld. Vandaar mijn mening dat kunst een placebo effect heeft op mensen. Het dient geen doel, want weinigen worden er bekend of rijk mee, zelfs niet na hun dood. Het dient alleen voor sociale acceptatie. Een fase in het leven wat vooral voorbij komt bij vrouwen van middelbare leeftijd die beseffen dat ze maatschappelijk succes wel kunnen vergeten en daarom maar gaan schilderen of knutselen. Voor hen die een statement willen maken en beroemd willen worden….later, als ze dood zijn. Voor hen die tegen de maatschappij willen aanschoppen en zich anders gaan uitdossen en kunst maken die jij en ik niet begrijpen. hier. 
Jammer dat de betreffende persoon geen columns meer instuurt. Het is m.i. een zeer vermakelijke manier van tegen kunstenaars aankijken, ook al bedoelde de columnist het bloedserieus. Bekijk de twee kleinere foto's waarop de Beijumse kunstenares Doris Schluch zich vermaakt met het fabriceren van een kunstwerkje voor een vriendin. Foto's afgelopen week gemaakt. Ik weet niet anders of ze geniet in stilte met waar ze mee bezig is. Maar ik kan me natuurlijk vergissen. Misschien is ze wel een pseudo-intellectueel, en is het schilderen een placebo-pil voor d'r. Ze kan natuurlijk ook leiden aan het van Gogh syndroom en smachtend op zoek zijn naar sociale acceptatie. Of dat ze compensatie zoekt voor het feit dat ze maatschappelijk succes moet ontberen. Wat kijkt ze toch pseudo intellectueel over haar brilletje.

Ondergetekende begint nu toch een beetje te twijfelen of hijzelf wel blogt voor z'n plezier, zoals hij wel eens verkondigt. Is hij niet uitsluitend op zoek naar sociale acceptatie? Een pseudo-intellectueel met een placebo-blogpil? Getuigt het van niveau om zo te wijkbloggen? Moet het z'n maatschappelijke status opkrikken? Voelt hij zich daarom altijd zo op m'n gemak als hij Doris in het pand of in de wijk tegen kom? Soort zoekt soort? Lotgenotencontact? Wat kan een columnist je toch een spiegel voorhouden. Dat het in dit verband een lachspiegel is, maakt niet zoveel uit. Het is geen kunst om zo neerbuigend te doen naar een grote groep mensen die zich voor hun plezier en ontwikkeling met kunst bezig houden.