Op de foto ziet u een stukje dijk langs de Zuidwending. Nee, niet Dé Dijk. Die bestaat niet meer. Ondergetekende liep afgelopen vrijdagmiddag nog een keer door de ter ziele gegane school heen. Het leek wel een crematorium, alsof er afscheid van een dode werd genomen. De koffie, cake en condoleances ontbraken.
Er is genoeg over gezegd en geschreven. Alle leerlingen en leerkrachten, ook van De Doefmat, beginnen vandaag aan hun eerste vakantiedag. Over zes weken gaan de deuren hier weer open, en dan krijgt het gebouw een andere naam. Zo gaat dat. Het leven neemt de dood altijd weer over, ook als het om gebouwen gaat. Of om een kamer in een verpleeghuis, nadat de bewoner ervan is gestorven dient zich weer een andere bewoner aan.
Is ondergetekende soms zwaar op de hand omdat hij dit schrijft? Bepaalt niet, bewust zijn van de sterfelijkheid van alles doet leven. Het zet je in de kracht van het Nu. Het eeuwigdurende raderwerk van komen en gaan kent geen vast punt, het Hier en Nu is constant in een vloeiende beweging verwikkeld.
Maar goed, het is zo dat ondergetekende zin krijgt in vakantie. De laatste week van het Beijumnieuws-seizoen 2012-2013 is ingegaan, aan het eind van de week wordt dit digitale wijktheater een paar weken dichtgegooid. Een nadere melding volgt nog.
Zouden kunst en het geschreven woord pogingen zijn om het vluchtige en alsmaar durende Hier en Nu te bevriezen? Zie het bord op de foto. Gisteren stond het ding er net zo bij als vanochtend en morgen zal het er onveranderd bij staan. Geen idee wat het voorstelt. Soms is het geen kunst om kunst te maken, lijkt het wel.
Mooi !
BeantwoordenVerwijderen