'HET GEHEIM VAN GOEDE PATAT'

Door Willem Pauwelussen

Als je in de stad op de markt rondloopt zie je bij de Belg altijd weer een verzameling klanten staan. Logisch, want de patat van de gebroeders Waterloo is een gastronomische ervaring. Stevige frieten, met een volle beet, waarin je nog de zachtheid van de aardappel proeft. Echt heel iets anders dan de friet die je thuis uit een zak in je frituurpan en na enig borrelen op je bord mikt. En er zullen vast niet veel cafetaria’s in de stad zijn die eraan kunnen tippen. Hoe doen ze dat? En kun je dat ook zelf?

Ondergetekende had vijf jaar geleden de eer van een interview en ik heb ze er dus naar gevraagd. Ze deden er niet geheimzinnig over. Ze telen hun aardappels zelf, op Lauwersoog, rooien ze zelf, schillen ze zelf, bewaren ze in hun eigen koelcellen en rijden ze met de koelwagen naar de kraam. Daar gaan ze door de snijder, ze worden voorgebakken op 150 °C en afgebakken op 180 °C.

Aha, dacht ik toen, nou snap ik waardoor de patat in het ouderlijk huis altijd zo lekker smaakte. Dat ging ook van rauwe aardappels. Die werden aan reepjes gesneden, afgespoeld (!), even droogwrijven tussen twee theedoeken en dan eerst voorbakken, eruit, vet weer op temperatuur laten komen, tenslotte afbakken. En smullen maar.

Dat reepjes snijden is eigenlijk het beroerdste werk, zou je zeggen, maar niets is minder waar, zie de foto met het mooie aandenken dat ik meekreeg.

Even googlen op ‘patatsnijder’ en je vindt hem wel.

En dan: hoe organiseren we thuis dat smulfeest?

De moderne friteuse heeft geen thermometer maar wel een lampje dat gaat branden als de olie te ver is afgekoeld.

Haal ze eruit en wacht tot het lampje weer brandt voordat je ze weer onderdompelt.

Herhaal dit tot de patatjes goudbruin zijn.

Dit gaat u vast vaker doen.