Door Willem Pauwelussen
Pasen is het begin van de lente. Zo lang als ik me kan heugen is eerste Paasdag een zonnige dag.
Alsof de natuur nu eindelijk afscheid neemt van de grauwheid van regen en storm van de afgelopen weken. In de achtertuin plukken de broedse mussen de pluimen kaal van onze pampasplant. Aan de voorkant zitten twee kraaien (?) bij te kletsen in de boom boven de parkeerplaats. Wandelschoenen aan, op stap.
Meetrillen met de nieuw ontluikende ontvankelijkheid van de natuur. Het Zadelpad langs. Daar is wel het een en ander veranderd. Direct achter het paardeweitje lopen we onder een tunnel die los uit pols is gezaagd van de dubbele boom die vanaf de overkant van de sloot over het fietspad is gevallen. Het ziet eruit alsof een kolossale condor er tussen in is gaan zitten om er haar nest te bouwen. Een stuk verderop laat een boom zich heel onbeschaamd van de onderkant bekijken. En verderop ligt me er nog zo een met de wortels uit de grond.
Misschien dat de kaboutertjes er gaan wonen. En het ergste moet nog komen. Tegenover het sluisje linksaf het romantische LIndenlaantje in. Net alsof je door een tunnel van de natuur loopt. Helaas, ook hier zijn maar liefst zes bomen gesneuveld. Weg romantiek.
“Alles was entsteht ist wert dass es zu Grunde geht”, schreef Goethe.
Vandaag werd ik weer eens met die onverbiddelijke natuurwet geconfronteerd.
En dat is toch ook een soort romantiek, bedenk ik me als ik dit schrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten