FOTO'S UIT DE WIERSHOECK- EN SCHOOLTUIN (250)

Bijna drie jaar geleden heb ik ook al eens aandacht besteed aan deze wants. Hij had toen nog geen officiële Nederlandse naam, maar werd wel meidoornwants genoemd. Begin dit jaar hebben alle in ons land voorkomende wantsen eindelijk een Nederlandse naam en deze wants ‘luistert’ nu naar de naam meidoornkielwants. 

Kielwantsen vormen een aparte familie, ze hebben aan de onderkant van het lichaam, in de lengterichting, een opvallende kiel. Aan de onderzijde van de derde buiksegment hebben ze bovendien een langgerekte, naar voren gerichte doorn. Daarom worden ze in het Duits zowel Bauchkielwanzen als Stachelwanzen genoemd. Net als veel andere wantsensoorten hebben wantsen uit de familie kielwantsen stinkklieren. Als reactie op stress kunnen ze een onaangename geur verspreiden door een oranje vloeistof af te scheiden uit speciale openingen in het borststuk.

De meidoornkielwants is een vrij grote wants, hij kan bijna 2 cm lang worden. Hij heeft een groene basiskleur met zwarte putjes en heeft rode tot roodbruine banen van de punten van het halsschild, langs het scutellum op de vleugels (het driehoekige schildje achter het borststuk), tot onder het vliezige deel van de vleugels. De wants heeft rode ogen. De hoeveelheid rood op kop, borststuk en achterlijf is variabel. Ik kom deze wants niet vaak tegen. Meestal ziet hij er uit zoals linksonder (De Wiershoeck 29 september 2015), een enkele keer is hij veel roder en zo zag ik hem een paar dagen geleden op de Kinderwerktuin. Opvallend is dat ook de pootjes rood zijn in plaats van groen. Op een Engelse site stond bij deze rode vorm ‘pre hibernation’, dus deze wants verkleurt (soms) voordat hij in winterrust gaat. Dat doet bijvoorbeeld ook de groene schildwants (v/h groene stinkwants). Veel groene schildwantsen worden tegen de winter bruin en na de winterrust worden ze dan weer groen. Waarschijnlijk zal dat bij de meidoornkielwants niet anders zijn.

De wants linksboven is ook een meidoornkielwants, maar het is een zogenaamde ‘late instar’. Een instar is fase tussen twee vervellingen. Een jonge wants vervelt vijf keer. Deze wants moet nog één keer vervellen en is dan volwassen. Ik zag hem op 25 augustus op De Wiershoeck. In theorie zou het hier om steeds dezelfde wants kunnen gaan, maar dat zou wel heel toevallig zijn.

(Info: Wikipedia)

Foto + tekst: Luit Staghouwer