'LAAT HET STRUCTURELE SUBSIDIEBELEID LOS INZAKE WIJKRADEN'

Is het subsidiëren van een wijkclub een vorm van bezigheidstherapie? Vroeg Willem Pauwelussen zich in februari van dit jaar af. Zie dit bericht.

De kwestie is weer actueel in verband met de naderende ondergang van de wijkclub Beijum. De rek is eruit en de binding met de wijk is minder dan nihil. Moet de gemeentelijke subsidiestroom wel naar een groep in de wijk blijven gaan?



Door Willem Pauwelussen


Wederopstanding van de Wijkraad?

Als je zo de geschiedenis eens induikt blijkt dat de BOB zich behoorlijk heeft geroerd in de wijk. Begin jaren ’90, als Marjo van Dijken nog voorzitter is, is de wijkraad druk aan het enquêteren. Na haar aftreden ijvert de BOB voor betere verlichting, onderhoud openbare ruimte, en een schoolterrein bij de Doefmat. Er komt ƒ.250.00 voor los. Men loopt kritisch mee met de wijkschouw, en eind van het decennium is het vervoersplan GVB voorwerp van stevige kritiek. Bij het collegebezoek wordt een wensenlijstje ingediend; de ALV wordt goed bezocht en drie nieuwe bestuursleden gerekruteerd. 


De BOB gaat met raadsleden samen op de fiets door de wijk en in 2000 levert een oproep vier nieuwe redactieleden op en een andere noodkreet zeven  nieuwe bestuursleden. Wel neemt langzamerhand de opkomst op ALVs af. Maar de BOB blijft actief en zet in het wijkoverleg de vervuiling van de sloten op de agenda, evenals de gezondheid van de wijkbewoners, hangjongeren en seniorenwonings en er is een enquête over buurtonderhoud. Ook plaatselijk laten mensen zich horen. Een herbouwcomité ijvert voor terugkeer van het bezoekerscentrum en introduceert het begrip ‘Groene Long’. In 2006 wordt een gemeentelijke poging om het Boterdiep vol te leggen met woonarken door een plaatselijk comité, samen met Zuidwolde, met succes afgeslagen. In 2007 staan er boze ingezonden brieven over de toonzetting in de Beijumkrant. In dat jaar is er tumult rondom het vertrek van de voorzitter en het jaar daarop is er in de ALV een fikse ruzie tussen bestuur en redactie. Desondanks is de wijkraad bezig met parkeren in de wijk en dient een wensenlijstje in bij het NLA. De Brugwachter doemt op aan de horizon.

Gbz.nu

Aldus een korte, onvolledige geschiedenis, op basis van informatie die ik in de loop van de jaren verzameld heb. Ik denk hierin hetzelfde proces te zien als in de wijkraad van Ulgrsmaborg/Oosterhoogebrug, waar ik in het Brugborgboek over heb geschreven.

Tegenwoordige wijkvergadering  (oret.net)

Namelijk dat de wijkraden eerst hun hoogtepunt hadden in de jaren ’80. De  populariteit kalfde af in de jaren ’90. Sinds ongeveer 2000 ontwikkelden ze zich steeds meer tot groepjes ijverige vrijwilligers die naar hun beste vermogen de wijk vertegenwoordigen bij de instanties, maar niet meer in staat zijn om de ‘hearts and the minds’ van de bewoners te doen ontbranden. Waar iets loos is ontstaan spontane plaatselijke comités. Voor zover een wijkkrant nog bestaat worden de kolommen vaak gevuld met algemene informatie over de gemeente. Een roep om nieuw bloed in het bestuur is vaak tevergeefs. Zoal ik eerder op deze blog heb uiteengezet, volgens mij heeft de wijkraad zich onderhand eigenlijk overleefd. Dat de gemeente dat ook lijkt te vinden bleek wel eruit dat het NLA nadrukkelijk stelde dat bewoners, die in wijkteams aanschoven, niet per se wijkraadsbestuursleden hoefden te zijn.

Vandaar dat ik denk dat het structurele subsidiebeleid moet worden verlaten en daarvoor flexibiliteit in de plaats moet (Zoals in 2013 al werd voorgesteld door D'66, JF).

Dus niet meer één groep subsidiëren die zich met de allergrootste moeite in stand houdt en waarvan de representativiteit ten aanzien van de wijk op zijn zachtst gezegd twijfelachtig is. Maar waar spontaan een bewonerscomité ontstaat die zich roert en manifesteert zou die ondersteund moeten worden, in de zin van bonnetjes inleveren en daar vergoeding voor krijgen. (Sociale Long bijvoorbeeld? JF) 

Declaraties heet dat. Zoals voor vergaderruimtes, computertijd, pamfletten, koffie, weet ik niet allemaal wat. Een wijkraad is dan ook zo’n groep dus die wordt net zo behandeld. En ik vind ook dat wijkmedia die duidelijk een informerende c.q. opiniërende functie in de wijk hebben, daar een beroep op moeten kunnen doen.

Welke vorm dat moet krijgen, geen idee.
Maar iets dergelijks dus.

(Cartoons + inleiding, JF)