BEIJUMBORG (6)

Zo, de feestdagen hebben we weer achter de rug. Vreemd is dat toch: je kijkt er weken naar uit, je verlangt naar (in mijn geval: twee weken) vakantie, de dagen zelf vullen zich met gezelligheid, vrienden- en/of familiebezoek, bijna eindeloze sessies in de keuken, een goed glas wijn en veel te veel eten, en dan.....is het zo maar begin januari.

Voor het eerst in pakweg 45 jaar heb ik geen vuurwerk gekocht, en eerlijk gezegd miste ik het ook niet echt. Laat anderen die miljoenen maar naar de vuurwerkwinkel brengen, dacht ik, en genoot van de talloze vuurpijlen die aan de Hoogezandster horizon de lucht in gingen. Daar, in het weidse landschap van het gehucht Lula aan de Kalkwijk, vierden we de traditionele nieuwjaarsnacht met onze vrienden. Onze kinderen hebben inmiddels zo hun eigen party's, in Amsterdam, Stad en Leiden......we 'whatsappen' wel even met ze als het middernacht is.

De kerstboom de deur uit, de kerststal opgeruimd, naalden zuigen - en het huis is weer net als het was voordat we met zijn allen in de feestroes terechtkwamen. Op de eerste officiele werkdag is de auto stijfbevroren, ligt er een laagje sneeuw, hebben de lampen geflikkerd omdat er iets met hoogspanningsleidingen en ijzel plus harde wind was. Leidingdansen: je zult er maar last van hebben!

Code oranje werd zondag afgegeven. Op zulke momenten denk ik terug aan die barre winter van 1979, toen we al vóór de Kerst een bak sneeuw en kou over ons heen kregen. Om mijn Kevertje, geparkeerd aan de Hereweg, binnen te kunnen gaan en mijn ouders in Twente op te kunnen zoeken moest ik met een zakje heet water het autoslot ontdooien. De weg van Groningen naar Emmen was praktisch onbegaanbaar, maar al slippend kwam ik uiteindelijk toch in het veel minder besneeuwde Enschede, waar mijn verhalen over sneeuwjachten en diepvrieskou eenvoudigweg werden afgedaan als onzin. Pas toen Groningen in januari '79 echt dicht kwam te zitten en de mensen er per langlaufski's of met sledes op uit trokken om brood te halen werd er wat meer geloof gehecht aan mijn verhalen. Nu anno 2016 'code oranje' afgeven bij 2 cm sneeuw en ijzel: belachelijk! We zijn potverdorie toch niet van suiker!

Enfin: van mij mag het nog wel even echt gaan winteren, ook al ligt er nu (met eerst code oranje, en daarna code rood) een wel wat erg dikke en spekgladde laag ijzel, die me ook al letterlijk plat heeft gekregen. Bij het naar buiten zetten van de kerstboom (die op Driekoningen opgehaald zou worden) zag ik een glad stukje stoep over het hoofd, en hup: daar lag ik – gelukkig fungeerde mijn buik als stootkussen. Ik ben een man van extremen: 's winters moet het goed koud zijn, en in de zomer lekker heet. Seizoenen bakenen het leven af - tegen de kou kun je je kleden, toch?

Ik wens alle lezers van dit Beijumblog een goed 2016 toe, met heilzame kou, zo schoon mogelijke heerden en opwekkende warmte.

Han Borg