BEIJUMBORG (19)

Waar woorden tekort schieten.....

Er zijn niet veel momenten waarop ik niks meer te zeggen heb. Een kwinkslag is snel gemaakt, commentaar gemakkelijk geleverd. 

Mijn werk (dat van netwerker voor een internationaal opererende vereniging) maakt dat spreken en schrijven voor mij dagelijkse kost is. En als ik voor mijn lol (en soms ook voor het geld: ik ben daar eerlijk over) een schrijver (m/v) interview, dan luister ik natuurlijk eerst goed, maar roer mijn mondje daarna ook geducht.

Zet een microfoon voor me neer en ik begin te praten, houd een leeg stuk papier of leeg scherm op een ipad of -phone voor me, en het is zo gevuld. Is er iets te vieren: huur me maar als feestredenaar in. Mensen zeggen na die toespraak vaak dat ze het prachtig vonden (nee: ik overdrijf niet), maar als je ze vraagt waar het over ging, dan weten ze het vaak niet meer zo precies. Doet er niet toe: het klonk leuk en opgewekt, en het verhoogde de feeststemming.

Een volle zaal met verhitte koppen is aan het vergaderen: natuurlijk meng ik me vol overgave in het debat. Welsprekendheid noemen ze dat, en niet bang zijn voor een publiek. Ooit presenteerde ik in de Rodahal in Kerkrade een concert, voor duizenden mensen: geen enkele gêne, gewoon gedaan. En dat al van jongsaf aan: de pastoor liet me in onze parochiekerk te E. als 15-jarige de lezingen verzorgen als jongste lector-van-dienst. 

Mijn familie wordt er wel eens moedeloos van, zo van: "houd nou eens je kop dicht", maar dat zit niet in de aard van dit beestje. Zelfs onder minder gemakkelijke omstandigheden, na tamelijk ingrijpende operaties bijvoorbeeld, deed mijn mond het zo ongeveer als eerste weer. Woorden, woorden, woorden.

Maar vandaag ben ik stil. Een kennis van me kon het leven niet meer aan, en maakte gisteren een keuze die velen verdriet zal doen. Een keuze, waarvan geen weg terug is. En dat doet me -letterlijk en figuurlijk - sprakeloos zijn. Het slaat me met stomheid. En alleen de dichter (in dit geval: de dichteres Ida Gerhardt) kan dan nog verwoorden wat je eigenlijk zelf wilt zeggen:

DE GESTORVENE

Zeven maal om de aarde gaan,

als het zou moeten op handen en voeten;

zevenmaal om die éne te groeten

die daar lachend te wachten zou staan.

Zeven maal om de aarde gaan.

Zeven maal over de zeeën te gaan,

schraal in de kleren, wat zou het mij deren,

kon uit de dood ik die éne doen keren.

Zeven maal over de zeeën te gaan - 

zeven maal, om met zijn tweeën te staan.

Han Borg