COLUMN UIT LEWENBORG (3)

Uitgerangeerde oma’s

Je hoeft niet perse een oma te zijn hoor om je uitgerangeerd te voelen. Dit gevoel kan ook gewoon bij jongere mensen voorkomen. Het zijn naar mijn idee juist de mensen die altijd hard hebben gewerkt en of nog werken. Buiten het harde werken om, zijn deze mensen vaak heel sociaal. Ze staan altijd voor een ander klaar. Wanneer iemand om hulp vraagt aan zo’n iemand, zeggen ze al ja, voordat ze er überhaupt over nagedacht hebben. 

Nu moet je weten dat ik met heel veel verschillende mensen om ga en dus ook met oma’s. Zo kwam ik laatst met een oma aan de praat en die beweerde dat zij een uitgerangeerde oma aan het worden was….

Nou heb ik mijn hele leven hard gewerkt, alles voor de kinderen en de buurt gedaan en nu zo op mijn 72^ste kom ik opeens tot het besef dat ik uitgerangeerd ben, aldus haar woorden. Ik schrok hier persoonlijk nogal van. Het raakte mij diep!

Oma’s zijn toch de mensen waar je als kinderen zuinig op moet zijn, dat is wat ik altijd heb geleerd. Nee, dan de tegenwoordige tijd. Helaas, de realiteit is anders. Moeders krijgen kinderen en die krijgen ook weer kinderen. Als moeder probeer je dan te helpen met hun kinderen, daar waar maar nodig is. Je gaat er vaak heen, past op, kookt eten en doet vooral als oma leuke dingen met je kleinkinderen. Samen koekjes bakken en knutselen. Andersom komen de kinderen ook vaak bij jou over de vloer en blijven vaak logeren. Dan op een gegeven moment worden de kleinkinderen zo dusdanig groot dat ze zichzelf wel kunnen redden. Oma is dan niet meer nodig. Is het nu dan zoveel moeite om toch eens in de zoveel tijd een keertje bij je oma op bezoek te gaan? Nee toch?

Nou en als ze dan eens op bezoek komen dan zeggen ze netjes ‘hoi oma’ geven een dikke knuffel en gaan vervolgens met hun mobieltje op de bank zitten. Een normaal gesprek is er niet meer bij.

Ik kan me dan best voorstellen dat zo’n oma zich dan uitgerangeerd voelt. Jij niet? Deze oma geeft er gelukkig niet aan toe en zegt zo opgewekt mogelijk; ‘er komt wel weer wat anders op mijn pad.’

Het is natuurlijk wel logisch dat die kleinkinderen andere dingen te doen hebben als ze op een bepaalde leeftijd zijn. Dat word hun dan ook van harte gegund, maar hetgeen wat er dan mist is toch een soort of ‘echt contact’ gewoon om eens met elkaar te praten. Het weten en begrijpen wat er in je kleinkind zijn of haar koppie omgaat. Een uitgerangeerde oma telt niet meer mee, dus krijg je ook niets meer te horen, want je bent ouderwets. Het gaat je verstand te boven.

Er van uitgaande dat oma’s voldoende liefde hebben, nemen ze het met het contact onderhouden ook allemaal niet zo nauw. Het is voor hun dan ook vanzelfsprekend geworden, dat een oma er altijd is.

Na met deze oma te hebben gesproken, hoop ik niet dat er al teveel oma’s zich ook uitgerangeerd voelen. Zowel, dan heb ik één tip en dat is: Blijf vooral niet stilstaan.

Ps: Oma kan ook een opa zijn natuurlijk.

Heb je als lezer van deze Column zelf een oma…..

Of erger voel je je ook uitgerangeerd?

2016©Vlindertje73