BEIJUMBORG (25)

Mens in/uit zicht

Toen we zo'n 22 jaar geleden in onze huidige woning trokken moest er niet alleen binnenshuis maar ook buitenshuis veel gebeuren. Binnenshuis een ligbad (want onze kinderen waren nog ukkies, en dan is een bad wel fijn), een kleinere gang waardoor de woonkamer nog wat groter mocht worden (nu - met halfopen keuken erbij gerekend - 50m2) en een rookkanaal door het hele huis om 's winters lekker fikkie te kunnen stoken. En buiten hadden we een voor- en een achtertuin (gelukkig niet al te groot) waar wel wat aan mocht veranderen.

In onze achtertuin stond bijvoorbeeld een coniferenhaag, die misschien wel wind ving, maar helaas ook erg veel licht. En er was een enorme hibiscusstruik gegroeid: prachtige bloemen, beetje lelijke struik, en gewoon te groot voor onze groene postzegel. De bielzen bleven - tot lichte ergernis van mijn vrouw - gewoon liggen: een beetje 'Mien Ruis' mocht er van mij nog wel doorschemeren.

 En in de voortuin stond een prachtige morellenboom: oneetbare vruchtjes, maar de vogels waren er altijd blij mee. Wij op den duur wel wat minder: de boom nam wel erg veel licht weg in onze klassieke doorzonwoning, maar ze was toch ook wel erg fraai, en bovendien geschikt om er één kant van een hangmat aan op te hangen. Helemaal niet blij waren we, toen bleek dat deze inmiddels zes meter hoge boom door de vorige eigenaar pal op de afvoer van ons riool was geplant, waardoor er in die afvoer een knik ontstond.....en onze wc's en andere afvoeren niet goed meer doorspoelden.

We vroegen en kregen een kapvergunning, en weg was de morellenboom! Wat een licht kregen we er voor terug.....de uit zijn voegende groeiende sering naast de morel hield de voortuin toch nog mooi groen. En ja: helaas kwam er een nare bacterie in onze vuurdoornheg, die dan ook snel 'geruimd' moest worden. Ik plantte er haagbeukjes voor in de plaats: zo'n 60cm hoog en nog geen centimeter dik.

We hoopten op de groeikracht van de Beijumer klei, en onze hoop werd niet de bodem in geslagen. De beukenhaag groeide als een gek, en ik moest hem regelmatig met een tuinschaar te lijf....totdat onze overbuurman een elektrische heggenschaar aanschafte, waar ik dankbaar gebruik van mocht maken.

En zo heeft de haag ons inmiddels het zicht op de stoep en op het verkeer compleet ontnomen. Niet in de winter: dan is de heg kaal en een toevluchtsoord voor vele vogelsoorten, die zich dan veilig wanen in onze heerd vol katten. 

Maar ieder voorjaar verbaas ik me over de snelheid waarmee de haag zich weer met bladeren vult: in nauwelijks twee weken tijd staat 'ie weer bijna twee meter hoog volledig in het groen. In mei begint het jaargetijde van onze groene oase.....uit het zicht, maar wel erg fijn. 

Han Borg