BEIJUMBORG (26)

Zorg

Als je - door vervelende omstandigheden - ineens in de wereld van de zorg terecht komt, dan is je kostje gekocht. Tenminste: zo dacht ik er over toen ik me een week of drie geleden meldde bij het gloednieuwe kantoor van WIJ Groningen, in het voormalige Doefmatgebouw. Toegegeven: ik was bevooroordeeld door de talloze berichten over falende zorg in de media. Maand na maand stonden er berichten in de kranten over WMO- en PGB-perikelen, over enorme tekorten in de thuiszorg, over massa-ontslagen bij TSN, over plotseling opduikende overschotten op gemeentelijke zorgbudgetten – geen vrolijk stemmende geluiden als je eigenlijk al wel weet dat er over enige tijd zorg nodig zal zijn op het eigen thuisfront.

Enkele weken geleden was het dan zo ver. Ik reed naar de Doefmat, en stapte er met veel schroom de drempel over. Een aardige mevrouw vroeg me wat ik kwam doen, en ik antwoordde haar dat ik op zoek was naar iemand die me meer kon vertellen over de mogelijkheden om thuiszorg te krijgen en hulpmiddelen aan te vragen. 

Ze bood me een kopje koffie aan, en even later zat ik bij een andere mevrouw aan tafel, die mijn verhaal met veel inlevingsvermogen aan wilde horen. We kwamen tot de afspraak voor een zogenaamd ‘ keukentafelgesprek’: een mogelijkheid voor mijn echtgenote en mij om samen aan te geven aan de deskundigen van WIJ Groningen wat we wilden, en wat dan de mogelijkheden waren.

Een weekje later vond dat gesprek plaats, niet om de keukentafel (die hebben we niet) maar bij de bank waarop mijn echtgenote lag te rusten. Twee mensen van WIJ kwamen op bezoek, en allebei lieten ze blijken gelijk te begrijpen wat het probleem was. Opmerkelijk: niet alleen de patiënt kreeg aandacht, maar ook de mantelzorger (ikzelf dus)….iets wat ik helemaal niet verwachtte. We spraken van alles en nog wat door, en de conclusie was dat we (a) snel een traplift nodig hadden, (b) binnens- en buitenshuis een aantal hulpmiddelen zoals rollator en rolstoel, en (c) snel een gesprek met de wijkverpleegkundige zouden kunnen hebben om te praten over extra zorg.

Binnen een week stond er een rollator en een rolstoel in huis, en was er een traplift besteld. Weliswaar wordt er nauwelijks iets daarvan gedekt door WMO of PGB, maar goed: het beschikbaar zijn alléén al is een zegen. Wat een snelheid en efficiëntie! En weer een week later kwam er- dankzij de bemiddeling van een al even vriendelijke wijkverpleegkundige- een thuishulp over de vloer, die met name de persoonlijke verzorging op zich zou nemen. Waarmee maar gezegd wil zijn dat –alle mediaverhalen ten spijt- het nog helemaal niet zo slecht geregeld is in dit land met de zorg. Wat wél slecht geregeld is zijn de vergoedingen daarvoor: die zijn voor inkomensgroepen als die van ons minimaal, en belastingaftrek voor zorgkosten blijkt ook al twee jaar bijna onmogelijk te zijn. Ik hoop maar dat mensen met lagere inkomens wél voldoende middelen krijgen om deze zorg betaalbaar te houden.

Mede vanwege deze omstandigheden kan ik niet garanderen de komende tijd iedere week een column op deze weblog te kunen schrijven. Ik doe mijn best, maar als het even stil is in dit hoekje, dan weet de lezer nu hoe dat komt.  

Han Borg