BEIJUMBORG (30)

Even 'uit de lucht'

Jullie columnist was even niet in de aether (lucht), zoals dat zo mooi heet. De reden daarvoor heeft de Beijumblogger al verteld: er was even veel verdriet bij mij thuis, omdat mijn echtgenote - na zeven jaar steeds zieker geworden te zijn - op zondag 19 juni is overleden. Enkele dagen daarna werd ikzelf 60: een relatief jonge weduwnaar zit hier dus een stukje te schrijven.

Dat stukje schrijf ik in de haven van het Griekse stadje Rafina. Vanmorgen vloog ik naar Athene vanaf het onvolprezen vliegveld van Eindhoven, en na een busrit van een half uur kwam ik hier in Rafina aan, haalde mijn bestelde bootkaartje op, en ging daarna aan de lunch in mijn favoriete havenrestaurant. Goddelijke visjes werden weggespoeld met een glas witte wijn: het leven is weer even goed.

Omdat ik niet helemaal onverwacht weer alleenstaand ben geworden, met overigens drie fantastische maar 'uitwonende' dochters, lijkt het er op dat ik het leven weer snel kan oppikken. Natuurlijk zou het gek zijn als er geen verdriet zou zijn, maar dat verdriet wordt ook weer verzacht door een gevoel van opluchting. Kanker is nu eenmaal een verwoestende ziekte, maar gelukkig overleven velen tegenwoordig zo'n aanslag op je leven. Ik ben er zelf een voorbeeld van: tussen 2004 en 2009 heb ik enkele keren te horen gekregen dat de dokters niet veel meer voor me konden doen. Wonderbaarlijk genoeg heb ik het geluk gehad tóch in leven te blijven, maar mijn echtgenote dus helaas niet.....zij werd ziek toen ik net voor het laatst het UMCG verliet. 

Jarenlang wisten we ons te redden, zogezegd. We vierden wat er te vieren was, werkten allebei zo goed en kwaad als het ging door, deelden lief maar ook leed, en konden dat doen totdat de fysieke beperkingen van mijn echtgenote te groot werden. Toen waren er eerst de huisarts (Zwaantje Regtop in Zuidwolde), vervolgens de meedenkende en - levende mensen van Wij Beijum en tenslotte de reddende engelen van TSN, wijkteam Beijum/Lewenborg. 

Wat is de zorg dan toch nog goed geregeld in dit land.....we stonden versteld van de professionaliteit en de meelevendheid van die mensen van TSN, die werkelijk niets aan het toeval overlieten en de patiënt echt in de watten legden. En - niet te vergeten - ook aandacht hadden voor de 'mantel' om mijn echtgenote heen.... 

Nu is ze er niet meer, we namen afscheid van haar met een enorme groep mensen, en dronken daarna een borrel met elkaar in de tuin van Moeke Vaatstra. De stilte thuis overheerst, en nu vond ik het dan ook tijd worden voor een vakantie op mijn geliefde eiland T. op zo'n vier uren varen van Rafina. Op zoek naar rust, stilte, zon en zee. Iets wat ik daar beslist ga vinden, zo leert de ervaring.

 Han Borg