COLUMN UIT LEWENBORG (19)

Dit blondje vertelt over een voetbalmiddag.

Laat ik beginnen met dat deze blog geschreven is in de zomer, op het heetste moment van de dag. Neem daarbij een koel wit wijntje en hoor de mannen om je heen kletsen over voetbal. Nou ja, kletsen, hele alfabetten gieren door de lucht. Je moet dit doen, je moet dat doen, doe toch niet zo stom man! Zo te horen naar hun luidruchtig geschreeuw en gejuich zo nodig, is het blijkbaar een zeer emotionele sport.

Ik persoonlijk vind er weinig aan, ja als Nederland moet voetballen, kleed ik mij ook in het oranje hoor. Zelfs wel met zo’n dom achterlijk opgeblazen koningskroon op mijn dan toch al bezwete hoofd. Met z’n allen gezellig in één of andere kroeg voetbal kijken, nou dan beleef je ook echt wat. Mijn oordopjes gaan de volgende keer echt in. De decibels schoten af en toe werkelijk door de geluidsbarrière heen. Nou vraag ik je, tjonge jonge nou begrijp ik waarom mijn vent altijd stom dronken thuis kwam na het kijken van een voetbalwedstrijd. Hij moest natuurlijk zijn keel smeren. Lijkt me logisch en niet onoverkomelijk na al dat oeverloze geschreeuw tegen een beeldscherm aan nota bene.

Wanneer ik door dat geschreeuw dan ook eens een blik op het beeldscherm richt, zie ik tot mijn stomme verbazing dat een speler de bal keihard trapt richting het doel, met de bedoeling dat die bal erin gaat natuurlijk. Kijk ik ben wel blond, maar niet dom hoor. Toch vraag ik mij dan dringend af hoe ze het toch in godsnaam voor elkaar krijgen om die bal op een doelpaal te trappen, terwijl er toch echt genoeg ruimte was. Mijn idee hoor. Dan heb je ook nog te maken met penalty’s, klinkt in mijn oren als een panty maar goed. Dan nemen ze elf meter vanuit het doel afstand om dan daarna de bal in het doel te trappen. Nou, dat heb ik ook eens gezien. Wel ja, ik vond het nogal lachwekkend. De doelman die was druk aan het oefenen om de samba onder de knie te krijgen. Zijn vriendin zal er werkelijk jaloers op zijn, met die soepele heupen en ergens ik ook.

Als er dan eindelijk eens een bal daadwerkelijk in het doel ligt, stijgt er overal een oorverdovend geschreeuw op. Enigszins verschrikt kijk ik dan op en zie dat alle spelers van blijdschap niet weten hoe hier mee om te gaan, spontaan worden ze er een halve homo bij… Dat duikt en buitelt maar over elkaar heen. In het normale leven, geven ze elkaar misschien niet eens de hand.

Ergens heb ik wel medelijden met zo’n scheidsrechter, die maar de hele wedstrijd over het veld rent, echt van hot naar her. Hij rent al fluitend door het veld. Moe word ik er van, alleen al om naar te kijken. Nu is toevallig een kennis van mij ook een fluitist op het veld en werkelijk als hij thuis komt is hij zo bekaf, dan komt er geen boe of bah meer uit. Toch een beroep op zich, lijkt mij. Of hobby, hoe je het maar wil zien. In ieder geval kun je beter een vent hebben die houdt van zijn hobby (fluitje) dan één die onder uitgezakt hangt voor de tv een hele zak chips leeg te kanen en ondertussen je steeds vraagt of je nog een biertje uit de koelkast wil halen.

Nu met alle gekheid op een stokje. Ik wil F.C Groningen toch een hart onder de riem steken, ondanks dat ze slecht begonnen zijn in de competitie. Houd vol.

Kop d’r veur en deurbroezen.

2016©Vlindertje73