Leve
de zorg!
Het
is echt van te zotte tegenwoordig in de zorg. Men heeft nergens geen
tijd meer voor. Amper een goedemorgen lijkt er nog af te kunnen.
Snel, snel en sneller is de mentaliteit geworden. Hoe kan het ook
anders bij zoveel ontslagen die er vallen in de zorg. Het is te
triest voor woorden. De werkdruk ligt hoog, te hoog!
Om
deze werkdruk te verlagen zijn er ‘plascontracten’ bedacht. Hoe
mensonterend is dit dan?
Waar
gaat het heen in ons land. De ouderen hebben vroeger allemaal keihard
gewerkt en zijn in een bejaarden of verpleeghuis afhankelijk van de
zorg. Ja, de zorg waar ze grof geld voor neer tellen. Elke maand
opnieuw. Jaar in, jaar uit. Hun zuurverdiende centjes gaan er aan op.
Dan
bedenken ze een plascontract en mag je maar drie keer per dag naar
het toilet. Een luier kan je om krijgen. Dat heet in mijn ogen: ‘je
er makkelijk van af maken!’
Het
vrouwtje waar ik een paar jaar geleden, mantelzorger voor was. Die
beleefde ook de gekste dingen. Neem bijvoorbeeld haar gebit… Komt
er een nieuwe verzorgster bij haar, om haar naar bed te brengen. Het
ging zo..... ‘Goedenavond mevrouw ik ga u naar bed brengen.’ Mevrouw gaf meteen aan dat ze haar tanden nog wilde poetsen, maar door Parkinson dit niet zelf zo goed te kunnen doen. ‘Ja hoor, komt goed,’ zei de verzorgster, ‘ik poets uw tanden straks wel als u in bed ligt.’
‘Dat
kan niet,’ zei mevrouw. De verzorgster hoorde haar al niet meer, was
een pyjama aan het zoeken. Mevrouw werd nog op het toilet gezet, kleren
uit en pyjama aan en op bed.
Mevrouw vroeg nog een keer: ‘Ik wil graag eerst mijn tanden nog poetsten.’
‘Dat komt zo...’zei de verzorgster. ‘Kom dan help ik u in bed.
‘Geef me nu uw tanden maar, dan zal ik ze gaan poetsen.’ ‘Dat
kan niet,’ zegt mevrouw ‘want die zitten vast.’
Nou
ja, dit heeft natuurlijk niets met het plascontract te maken, maar
alles met de snelheid waar alles mee moet gebeuren. Zo werd mevrouw maar twee keer per week gedoucht. Ik deed het nog twee keer in de
week, omdat ze het zo fijn vond te douchen. Nadien een heerlijk
voetenbadje. Pure verwennerij.
Ik
ben vroeger niet geschikt bevonden tijdens mijn stage van de
verzorgingsopleiding, omdat ik te meegaand was met de bewoners en te
veel aandacht voor ze had. Toen al, jaren geleden moest het allemaal
al snel, snel en sneller.
Dit
achterlijke ‘plascontract’ schoot mij zo dusdanig de verkeerde
keelgat in, dat deze column er door is ontstaan. Stel je voor dat
iemand een bed of een stoel bedenkt met een soort of kattengrit, waar
de ouderen op kunnen slapen. Wel klontvormend graag en de babygeur
mag ook niet ontbreken. Lekker makkelijk ’s morgens leegscheppen,
bijvullen en klaar.
Degene
die zo’n plascontract heeft bedacht,
heeft
zijn hersens niet in tact!
2016©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten