Hij reed eerst, en hoe toepasselijk, in de dode hoek van de Golf van de Beijumblogger. Die minderde automatisch vaart, met de dood valt immers niet te spotten.
Onlangs was dat, ondergetekende reed na gedane zaken huiswaarts. Tussen de kruispunten Kardinge en Beijum Zuid kwam een akelige auto aanrijden, zie afbeelding, geblindeerde ramen en een vlaggetje rechts voorop. Akelig? Ja, een mens ziet dit soort wagens niet al te graag. Net als dat je je niet verheugd om iemand opgebaard te zien, in een kist te zien liggen of om een rouwkaart te krijgen.
De dood en het leven zijn één, toch zijn we blij met de geboorte van een kind en treuren we om het heengaan van een geliefde of bekende.
De blogger liet zijn snelheid naar vijftig km/uur zakken, de lijkwagen reed met zeventig tachtig voorbij. Zal er iemand in liggen? Dan is iemand geen iemand meer.
Gedachten spookten door het hoofd van ondergetekende. Zoals, eens komt er een tijd dat je er zelf in ligt.
De blogger accepteert mijnheer Dood. Maar nog even helemaal niet, het leven is veel te leuk. Misschien is mijnheer Dood (of zal het een mevrouw zijn?) een illusionair iemand en bestaat ie wel niet echt. Is een mens immers niet meer dan een lichaam? Een sterveling heeft maar beperkt zicht op de realiteit, hij bekijkt het leven als fragmentarisch en niet als geheel.
Filosofische gedachten: is de dood een vijand? Een vriend?
Mocht het een vijand zijn, dan zet de blogger hem bij deze een hak. Immers, wie schrijft die blijft. Wat is een mens zonder illusies?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten