BEIJUMBORG (68)

Belevenissen onderweg (2)

Al eerder schreef ik over de route tussen mijn werk (binnenstad) en huis (Beijum), en hoe er iemand op die route ongelukkig ten val kwam, toen de fietser vóór haar onverwachts remde. Ik hoop dat het de dame in kwestie goed gaat, en dat ze niet al te veel nare gevolgen aan dit ongeval heeft overgehouden.

Nu het beter weer geworden is en ik dus weer vaker op de fiets ga (want ik heb een bloedhekel aan nat worden door regen of sneeuw, en lijn 4 brengt me in bijna evenveel tijd van huis naar werk als mijn e-bike) valt het me weer op hoe levensgevaarlijk die Korreweg eigenlijk is. Dat er daar niet meer ongelukken gebeuren dan ik uit de media opmaak mag echt een wonder heten. Laten we de route eens vanuit de stad bekijken…..

Ik kom meestal vanuit het Noorderplantsoen, en steek dan de kop van de Nieuwe Ebbingestraat over - op de route naar de Korreweg. Dat kan op twee manieren: ofwel vanuit het plantsoen via het fietspad even naar rechts, en dan gelijk weer rechtdoor en links, ‘achterlangs’  de Jumbo aan De Beren, ofwel via een speciaal fietslaantje schuin door de kop van het Noorderplantsoen, de Ebbingestraat oversteken en dan via twee voorrangsbanen met gevaar voor eigen leven de Korreweg bereiken. U zult zeggen ‘met gevaar voor eigen leven’? Ja: ik vind dit één van de gevaarlijkste kruispunten in de stad. Wie de (1e) route plantsoen-De Beren neemt kan er haast op rekenen dat autoverkeer van links de fietsers niet de voorrang verleent die hen toekomt (op dat laatste staartje van de Nieuwe Ebbingestraat de stad uit gaan eerdaags doden vallen, wat ik u brom!), en als je de andere (2e) route neemt kruis je op de kop van de Korreweg twee rijbanen, die verkeer aanvoeren dat daar allebei vanuit één richting komt: het is een busroute en een gewone verkeersroute. Even je kop er niet bij, en je wordt daar door een bus of taxi gegrepen. 

Afgelopen week fietste daar een donkergetinte mevrouw  voor me, die een tas vanaf haar bagagedrager verloor. Ze had niets in de gaten, dus ik zette even aan en kwam (pas een heel eind verderop) naast haar rijden. “Spreekt u Nederlands?”, vroeg ik haar, en als door een gemene mug gestoken antwoordde ze: “ja, ik ben hier zelfs geboren!!” Ik stelde haar die vraag omdat ik weet dat Groningen inmiddels volgestroomd is met buitenlandse studenten, en dan is communicatie in het Engels een stuk gemakkelijker, voor beide partijen. Ik negeerde haar bitse antwoord en meldde dat ze haar tas verloren had. Nu maar hopen dat die tas in goede orde weer bij de rechtmatige eigenares teruggekomen is….

Een heel eind verderop volgt dan de Gerrit Krolbrug. Een fors obstakel, sinds de zoveelste schuit er tegenaan gevaren is en de brug weer permanent open staat. Je e-bike die brug opzeulen is – ik kan u dat uit eigen ervaring verzekeren – geen pretje, want die dingen rijden weliswaar erg prettig, maar zijn ook loodzwaar.  En als je even goed oplet, dan zie je daar vrijwel nooit iemand die iets aan herstelwerkzaamheden doet. Zouden ze moeten wachten op een moeilijk verkrijgbaar onderdeel, of is er veelvuldig ‘werkoverleg’  gaande. Waarom zoiets maanden moet duren is mij een raadsel – het lijkt de Friesenbrücke over de Ems wel! 

Nee: fietsen van Stad naar Beijum is bij dit weer als sportieve bezigheid best aangenaam, maar het zit ook vol risico’s en vol ongewenste extra trainingsactiviteiten. 

Han Borg