BEIJUM BESTAAT 40 JAAR (3)

De stuurgroep Beijum40 is al maanden bezig om het feest ter ere van het 40 jarig bestaan van Beijum te organiseren, zie nog eens dit bericht
Tussen 25 mei en 3 juni zal als alles goed gaat Beijum feest gaan vieren. Het feest zal voor iedereen toegankelijk zijn

Han Borg woont 30 jaar in Beijum. En hij blaast enthousiast op de loftrompet...

Het zal begin jaren ’80 van de vorige eeuw geweest zijn dat ik voor het eerst in Beijum kwam. Een kennis van me verhuisde naar de Wibenaheerd, waar nog niet zo lang daarvoor een appartementencomplex gebouwd was. Wat ik me vooral nog herinner was een karakterloos gebouw waarin de verkeerspassage (middenonder) nog het meest opvallend was. Alle vooroordelen over Beijum werden in één bezoekje bevestigd: ver weg, klei, onpersoonlijk, grauw. Mijn vriendin en ik waren blij dat we een karaktervol bovenhuis aan de Stadhouderslaan bewoonden, waar we ons thuis voelden, en waar we nog jaren hoopten te wonen.

Maar ja, hoe gaat dat? Je trouwt, en een paar jaar later dient zich het eerste kind aan. De eigenaar van onze bovenwoning (mijn schoonvader) stelde op ons verzoek nog geld beschikbaar om de aftandse keuken (nog met een granito-aanrecht) te vervangen door iets moderns, maar toen onze oudste dochter eenmaal geboren was bleek het toch wel een erg onhandig huis te zijn, met –bijvoorbeeld- een trap waar de kinderwagen net doorheen paste. Opnieuw klopten we bij schoonpapa aan, en meldden hem dat we alsnog verhuisplannen hadden. Het huis werd in de verkoop gezet, en wij meldden ons bij Boelens Jorritsma, met een zoekopdracht voor een huurhuis.

En zo kwam het dat we op de dag van Sint Maarten van het jaar 1988 verhuisden naar de Bottemaheerd: een straat die nog lekker dicht bij de stad lag, en bovendien ook in een kindvriendelijk ingericht buurtje, met een grote zandbak tussen de huizen in en zo. We bleken heel gezellige buren te hebben, en al gauw voelden we ons daar prima thuis. Dochter twee en dochter drie werden er geboren, en het huis – op zich best ruim – begon ons toch wat te ‘knellen’.

Via via hoorden we dat er in de Jensemaheerd een huis te koop stond, van een gezin dat in verband met het werk van de man moest verhuizen naar het oosten van het land.

Onze makelaar, die we inmiddels opdracht gegeven hadden om voor ons te zoeken naar een koopwoning, wist er nog een mooi bedragje van de vraagprijs af te kletsen, en zo werden we voor (omgerekend) E 86.000 eigenaars van een ruim huis, met voor- en achtertuin, en ook nog eens flink naar onze zin verbouwd voordat we er in trokken. Dat laatste gebeurde op de allerwarmste zomerdag van 1994 – we verloren liters vocht, maar wonnen een prachtig huis met – aanvankelijk – vier slaapkamers.

Ook hier bleken de buren alleraardigst, en voelden we ons dus al snel prima thuis. Zo’n jaar of 10 later hebben we nog eens een flinke verbouwing laten uitvoeren, waardoor er nog een vijfde slaap/studeerkamer bij kwam en al het houtwerk vervangen werd door plastic kozijnen. En in deze heerlijke wijk Beijum woon ik nog steeds, inmiddels al 30 jaar.

 Mag ik mezelf nu een echte Beijumer noemen? Ik vind van wel. Voorlopig hoef ik hier niet weg, ook al woon ik nu alleen in dat grote huis in de Jensemaheerd en duurt het ook niet lang meer of ik ga met pensioen.

Beijum: een kleurrijke en fijne wijk!

(Meer Beijumers die hun ervaring over wonen in Beijum willen delen?  Beijumnieuws@hotmail.com)