BEIJUMBORG (108)

Zo, we hebben 1 april weer gehad: altijd een datum waar je extra alert moet zijn op rare grappen. 

Ik herinner me nog dat er, in de tijd dat we nog kijk- en luistergeld betaalden (een soort TV-belasting dus), een Journaalitem was over de mogelijkheid om inspecteurs van de Dienst Kijk- en Luistergeld om de tuin te leiden. Die beschikten over apparatuur, waarbij ze aan de buitenkant van een woning konden zien of er een TV-toestel stond te draaien, terwijl er geen belasting voor werd betaald. 

De truc was dat je je TV-toestel in moest wikkelen met aluminiumfolie: dat zou de meetapparatuur van de inspecteurs danig in de war brengen. In die dagen werkte ik als jongste hulpje in een supermarkt, als vakkenvuller.  De aluminiumfolie was die week niet aan te slepen…..

Voor mij was 1 april dit jaar een bijzondere datum, namelijk het moment waarop ik afscheid nam van mijn huidige werk. Zoals de meeste lezers van deze column weten mocht ik de afgelopen anderhalf jaar vaak voor de baas naar de fantastische stad Rome reizen, om daar directeur Bedrijfsvoering van een wetenschappelijk instituut te zijn. Echt een baan waar ik mijn hele werkzame leven al op gehoopt, maar door privé-omstandigheden moet ik daar nu toch al weer vaarwel tegen zeggen. 

Om mijn opvolger goed in te werken ga ik nog wel even een paar weken door, maar in feite is het dus een afgesloten traject. Aan de ene kant jammer (Rome was en is mijn favoriete stad in Europa), aan de andere kant levert het me ook veel rust op, nu ik deze keuze heb mogen maken. 

Op 1 april verloor Alva zijn bril, en ik mijn belangrijkste dagbesteding. Maar ik denk dat Alva een stuk ongelukkiger met zijn verlies was (de stad Den Briel) dan ik met het mijne. Ik mag me nu nog een tijd bezig houden met iets anders, en dan komt het moment, waarop het definitief voorbij is met het werkzame leven. 

Er waren tijden dat ik meer dan zestig uur in de week werkte, voor twee ‘bazen’ (de universiteit en een landelijke omroep), maar als je jong bent kun je dat meestal gemakkelijk aan. Nu, na jaren waarin ook  levensbedreigende ziekte een hoofdrol speelde, heb ik veel minder energie en ga het dus wat rustiger aan doen. En dat laatste is geen 1 aprilgrap…….

Han Borg