COLUMN UIT LEWENBORG (96)

Rouwen is grillig!

De dood is iets waar je niet vaak bij stil staat. Toch hoort het bij het leven. We worden geboren en ooit gaan we dood. Wanneer, dat weet niemand. Sommige mensen worden ziek en na een lange weg van pijn en verdriet gaan ze heen. Er zijn ook mensen die plotseling overlijden. Geen woord van afscheid konden zeggen. Gewoon zó, pats boem.

In beide gevallen komt de rouwverwerking om de hoek kijken. De één gaat hier makkelijker mee om dan de ander. We kunnen woorden van troost zeggen, alleen welke woorden dan... Het is moeilijk.
Als dan de begrafenis of crematie achter de rug is en je thuis zit kunnen de muren op je afkomen. Afleiding is voor sommige mensen noodzakelijk, tijdens een flinke wandeling laat je je gedachten vrij. Het doet pijn om mensen te horen vragen, hoe of het met je gaat. Wat een domme vraag! Uiterlijk lijkt het goed, van binnen ga je kapot. Mensen weten vaak niet hoe ze met rouwende personen om moeten gaan en kramen er van alles uit. Nee, juist dan is een stil gebaar beter dan een ‘loos’ woord.

Rouwen doet ieder mens op zijn of haar eigen manier. De één wil of kan er niet over praten. De ander zal herinneringen ophalen, alleen of samen met familie en vrienden. Anekdotes vertellen, waarvan we moeten lachen tot de tranen van verdriet weer komen. Het maakt allemaal niet uit. Het is een proces en bepaald niet de makkelijkste.
Als we dan een paar dagen verder zijn en de rust in huis weer wat is wedergekeerd, komt het besef dat er geen samenzijn meer mogelijk is, de stem niet meer wordt gehoord, de handen niet meer gezien of gevoeld, geen aanraking meer, geen mogelijkheid meer iets te delen.

Voor iemand in rouw is ‘het verhaal’ doen heel belangrijk. Door te vertellen wordt het gebeuren geordend en de chaos wat meer tot orde gebracht. Door te vertellen kan iemand de emoties verwoorden die van binnen leven.
Je helpt om te luisteren naar wat de ander heeft te vertellen. Al heeft iemand dat al vaker verteld. Veel mensen hebben de behoefte om alles van zich af te praten. 

Door het ingrijpende verlies verandert het leven en ook de zin en de betekenis ervan. Het voelt zó leeg.
Familie en vrienden kunnen die leegte een beetje opvangen, door er simpelweg te zijn. Hiermee bedoel ik niet dagelijks op de koffie, maar gewoon even een belletje of een kaartje. Je even laten horen, om te laten blijken dat je aan de rouwende persoon denkt. Dat hij of zij niet vergeten wordt, maar even de tijd heeft en krijgt om tot zichtzelf en een nieuwe invulling van de dag te kunnen komen.

Het rouwproces is een grillig iets. Rouw komt in golven. Altijd zal je aan je geliefde terug denken als je een bepaald geurtje ruikt, of een liedje hoort. Juist dan kan het ineens voelen alsof het gisteren was dat je je geliefde verloor.

2018©Vlindertje73