(On)afhankelijk
Vrijheid heb ik nodig om te kunnen ademen. Gaan en staan waar en wanneer je wil. Nu dit niet meer lukt dwarrelt er een soort benauwdheid door mij heen. Een akelig beklemmend gevoel dat ik niet echt herken van mezelf.
Al jarenlang rijd ik geen auto meer en laat ik mij rijden door een goede vriend van mij. Helaas mag hij vanwege gezondheidsklachten niet meer achter het stuur. Heel zuur, zeker als je weet dat hij vroeger voor zijn werk dagelijks in de auto zat. Zowel achter het stuur als ernaast.
Zo moet ik dus andere dingen gaan regelen om de zware boodschappen in huis te krijgen en om mezelf te kunnen verplaatsen. De boodschappen is niet zo’n probleem, die bestel ik via de Appie-app en worden op het aanrecht thuis bezorgd. Werkelijk ideaal. De kleine dingetjes haal ik zelf lopend als dat gaat en als het niet gaat met mijn scootmobiel.
Nu moest ik van de week hals over de kop zelf naar het ziekenhuis en om mijn met pijnlijke lijf de bus te nemen leek mij niet zo’n prettig idee. Een andere vriend van mij heeft wel een rijbewijs, maar geen auto, die ik (nog) wel heb. Probleem opgelost.
Alleen je kan toch niet altijd van een ander blijven verwachten dat er iemand voor mij klaar staat?
Zo kom ik dus op afhankelijk zijn, en bekroop mij het nare gevoel van steeds minder zelfstandig de deur uit te kunnen om dingen te ondernemen. Even ergens op visite, even een kop koffie halen bij mijn moeder aan de andere kant van de stad, even de natuur in en noem het allemaal maar op.
Het vloog mij letterlijk en figuurlijk aan, zeg maar.
Mijn scootmobiel kan niet zover en beperkt mij dan ook in hetgeen ik graag zou willen. De deeltaxi werkt vaak nogal omslachtig en kost veel tijd en vooral geduld. Fietsen gaat ook niet, dan maken mijn knieën overuren die ze niet aan kunnen.
Opeens had ik een geniaal idee.
Een scooter zou mij sneller op een bestemming brengen, dan welk vervoermiddel dan ook. Het idee bleef in mijn hoofd spoken en de voordelen wogen toch echt op tegen de nadelen. Een vriendin van mij heeft een scooter en die mocht ik proberen. Ja, hallo zeg, ik had nog nooit op zo’n ding gereden. Ik hoopte met heel mijn hart dat ik geen last zou hebben van de zwarte kriebeltjes voor mijn ogen, zoals ik dat heb in een auto.
Een beetje onwennig en giechelend reed ik weg en ik voelde de wind waaien door mijn haren. Wat een heerlijk vrij gevoel gaf dat. Haar (snor)scooter ging 25 á 30 km per uur. Hard zat voor mij. Het was weliswaar even wennen en ik moest mij over de afkeer (vroeger eens opgelopen) tegen die dingen zetten. Het zal mij mijn vrijheid geven en onafhankelijkheid bezorgen. Met een kleur op mijn wangen kwam ik bij haar terug en de lach op mijn gezicht is er nog niet weer afgegaan.
De jacht is geopend en ik heb weer lucht!
2018©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten