BEIJUMBORG (126)

Tijdens zo’n vakantie aan de Middellandse Zee kom ik eindelijk weer aan lezen toe. Niet dat ik thuis - in Beijum - nooit een boek in handen heb, maar je geconcentreerd aan een dikke pil zetten komt er dan toch minder van. Hier las ik als eerste vakantieboek dit jaar het met de Libris Literatuur Prijs bekroonde boek ‘Wees Onzichtbaar’ van Murat Isik. Dat gaat over een Turkse jongen, die opgroeit in de Bijlmer van de jaren ‘80 en ‘90 van de vorige eeuw. Zeshonderd pagina’s fascinerende lectuur!

Telkens werd ik weer herinnerd aan de discussie, die op deze plek ontstond over dat DvhN-stuk over Beijum, waarin de wijk als tokkie-buurt werd neergezet (tenminste: in de kop van het artikel, niet in het artikel zelf). Mijn gedachten gingen terug naar de eerste keer dat ik in Beijum kwam, omdat een vriendin van me verhuisde naar de flat aan de Wibenaheerd. Dat was voor mij allemaal erg nieuw daar, en ik had al snel door dat er  weinig aan gedaan werd om hier de sociale diversiteit op te bouwen, die je in een wijk als Beijum nodig hebt. Dat er later in en rond die flat problemen ontstonden verbaasde me dan ook niet. 

Murat Isik beschrijft de problemen van de Bijlmer in de periode, waarin hij er opgroeit. En lieve mensen: dat was toch wel van een andere dimensie dan wat we hier destijds in Beijum meemaakten. De enorme, vaak drugsgerelateerde criminaliteit, de onvoorstelbare puinhoop die mensen maakten van hun directe omgeving, de drollen in de lift en de opgehoopte stapels vuil overal.....zo erg was het ‘bij ons’ gelukkig toch niet. Ook al erger ik me behoorlijk aan mensen, die hun grofvuil gewoon aan de straat blijven zetten, ook anno 2018. 

Het wordt tijd voor een vrolijker boek, al heb ik om ‘Wees Onzichtbaar’ af en toe erg moeten lachen. Het volgende gaat over het Vaticaan, waar thrillerschrijver Robert Harris een pausverkiezing in het zogenaamde ‘conclaaf’ helemaal uit de hand laat lopen. Of het echt vrolijker is....? Het is in ieder geval goed geschreven. En daarna volgen nog tenminste twee andere pillen....ik kan nog even vooruit. 

Han Borg