Bent u wel eens in een bramenstruik gevallen? Zo eentje van een meter of drie bij drie? Het overkwam mij eens bij een mooie wandeling in het zuiden van Frankrijk, toen ik struikelde over een boomwortel en pardoes midden in zo’n struik denderde.
In je leven gebeuren dit soort dingen: ‘shit happens’, zoals de Engelse taal zo mooi zegt. Onverwacht en ongewild beland je in een netelige situatie, die je veel hinder kan geven. Een ander voorbeeld (onder oudere lezers van deze column vast wel bekend): je komt iemand tegen op straat, en je bent zijn of haar naam totaal vergeten terwijl jij begroet wordt met een vrolijk: “hey Han, ouwe reus: hoe is het er mee?”. Oei: wat te doen? Toegeven dat je de naam van deze persoon gewoon even niet weet? Er omheen draaien, en de persoon in kwestie angstvallig niet bij de voornaam aanspreken? Een beetje wat onhandig mompelen, en dan zo snel mogelijk een einde aan dit gesprekje maken? Herkenbaar??
Soms is de ‘shit’ beperkt van omvang, soms wat groter. Ik heb er veel last van wanneer ik in een groep beland waar ik vaker (gemiddeld één keer per jaar) mee op stap ga. Zo langzamerhand zou je de namen van die mensen (ongeveer dertig personen, in nauwelijks wisselende samenstelling) moeten kennen, maar nee: mij lukt dat echt niet. Van ongeveer 1/3 van die groep moet ik dan bekennen dat de voornaam me wéér ontschoten is.
Sinds een jaar of tien heb ik daar een goed excuus voor. Mijn persoonlijke ‘bramenstruik’ bestaat uit twee chemokuren, die ik in 2008 en 2009 mocht ondergaan. Je valt in zo’n kuur, die bedoeld is om je weer beter te maken of tenminste om de vijand tijdelijk te laten stoppen, en je komt er geblutst en gehavend uit. Zwarte vingers en ‘dode’ teentoppen (met een mooi woord: neuropathie) zijn nog tot daar aan toe, maar het feit dat je geheugen toch ook aangetast is, is écht een serieus probleem, of (zoals iemand dat zo mooi noemde): mijn grootste uitdaging. Een heus ‘chemobrein’!
In mijn huis zwerven dus ook veel briefjes rond, met daarop allerlei aantekeningen van zaken die ik moet onthouden. Mijn telefoon bevat ook talloze memolijstjes, die dan weer onvindbaar zijn als ik ze zoek. En soms, heel soms, overkomt je iets waarvan je denkt dat het probleem zichzelf aan het opheffen is. Dan zie je een buurvrouw fietsen, waarvan de naam je ook totaal ontschoten is. “Hoe heet zij nou ook alweer?”, denk je dan terwijl je in je auto weer honderden meters verder bent beland. Plotseling, als door een bliksemflits, word je dan getroffen door een helder moment. Er gaat een luikje open in die volle hersenpan, en de naam van de buurvrouw staat je ineens weer helder voor de geest. Je bent even uit de bramenstruik omhoog geklauterd.
Herkenbaar?
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten