COLUMN UIT LEWENBORG (132)

Het luisterend oor.

Iedereen kent haar nog wel denk ik zo, de vrouw Mona die vroeger diende als biechtmoeder voor vele lezeressen van het weekblad Story. Eenzame mensen, mensen met problemen en/of jeugd met problemen. Alles nam zij op haar en probeerde als een steun te zijn daar waar het nodig was. Ik neem mijn petje voor haar af, wat een geweldige vrouw!

Een mens is eigenlijk een belangenwezen, net als de eend trouwens waar ik al eerder een column over schreef: “hitsige eenden” De eend hapt altijd naar het volgende stukje brood, terwijl hij het eerste stukje nog niet eens door heeft geslikt. Zo is de mens ergens ook… Nooit goed genoeg, of nooit gewoon genoeg. Niet snel tevreden en vaak spijkers op laag water zoeken. We moeten immers wat te klagen hebben. Hebben we dat niet, dan voelen we ons niet goed en bedenken weer iets nieuws om over te klagen.

 Ieder mens heeft problemen, grote en/of kleine. Ongeacht wat of het is, denk eerst na of het op te lossen is. Een probleem creëren is ook een kunst en je er zo druk om maken dat je geen hap eten meer door je strot krijgt is niet gezond. Het heeft geen enkele nut om zo’n probleem te gaan analyseren in de vorm van; wat als? wat dan? Nee, want het probleem is nog niet eens aan de orde. Laat het los en geniet van wat er in het heden gebeurt.

Mensen weten mij altijd te vinden met hun problemen en dat is geen enkel probleem. Ik luister en sta met raad en daad bij. Sommigen pikken mijn raad op en anderen komen er later achter dat ik wel degelijk juist zat, ook weleens niet natuurlijk… Ik ben ook maar een mens en zeker geen Mona. Dat is het hele punt. De één moet een klusjesman hebben, ik weet er wel één. De ander wil graag vervoer hebben om iets te halen, ook dat is zo gepiept. Nog een ander die boodschappen nodig heeft, zo geregeld. Dit zijn de kleine dagelijkse problemen voor bijvoorbeeld mensen die niet zo’n uitgebreide vriendenkring hebben. Je kunt ook hele grote problemen tegenkomen, waarbij je niet zo 123 een oplossing voor klaar hebt liggen. Nee, hier functioneer je als een ‘luisterend oor’ maar wat als dat maar steeds door en door gaat en iedere keer weer uitgebreid besproken moet worden. Helemaal in de ban van hét probleem, zo erg dat ze niet eens meer geïnteresseerd zijn in hun luisterend oor. Het niet door hebben, dat deze zich er allang voor heeft afgesloten. Oor is dicht. Dat moet wel, anders gaat het ‘oor’ er aan onderdoor. Dat moeten we voorkomen natuurlijk.

Een hevige griep doet wonderen. Het is stil. Rust is het enige wat heerst. Plat liggen, is het enigste wat kan. Langzaam komt het brein weer op gang, ergens vanuit een koortsig gevoel naar boven gedreven. Het voelt of het lichaam zich reset. En dan komt langzaam het besef dat er zeer weinig mensen persoonlijk vragen hoe of het gaat… en dringt tot je door dat je dus niet veel meer bent of bent geweest dan een luisterend oor. De mens is dus goed te vergelijken met de eend.

Toch zie ik liever gelukkige mensen dan ongelukkige mensen, laten we dat even voorop stellen en vooral zo houden.

2019©Vlindertje73