COLUMN UIT LEWENBORG (135)

Zijn emoties taboe?

Ieder mens heeft te maken met emoties, maar wat als je er niet meer bij kunt komen? Sommige emoties zijn nog steeds een taboe, toch hoort het bij het ‘mens’ zijn. 

Je hebt verschillende emoties; liefde, vreugde, afkeer, angst, verdriet, boosheid, verbazing, schuld en schaamte.
We rennen het liefst zo hard mogelijk weg van onprettige emoties, kroppen ze op of reageren ze op een ander af. Hoe doe jij dat eigenlijk?

Zelf heb ik sommige emoties blijkbaar zo diep weggestopt dat ik er met geen mogelijkheid bij kan. Dat is erg lastig, het lijkt dan soms voor de buitenwereld of dat ik een gevoelloos mens ben en juist dat maakt mij dan weer verdrietig.
Mijn turbulente verleden moest ik een paar week geleden vanuit mijn emoties bekijken… Dat is toch zo verrotte moeilijk. De emoties en dus mijn gevoel zijn zo ver weggestopt dat ik er niet bij kan.
Van verschillende mensen heb ik tips gekregen. De leukste daarvan was wel dat je naar je zelf moest kijken vanuit een helikopter. Maar wat als je de lucht niet in durft?

Nee, dat werkt niet voor mij, zelfs niet bij de gedachten daaraan. Verder op mijn zoektocht naar de gevoelens diep binnen in mij, raak ik er eerlijk gezegd nogal van in de war. Halve nachten liggen piekeren. Heb ik dan mijn verleden zover weggestopt dat het niet meer naar boven te halen is? Schrijven is mijn lust en leven. Alles kan ik er zo uit ratelen, zoals ik dat noem, maar het moet blijkbaar niet té dichtbij komen. Ja, frustraties van me afschrijven gaat prima en columns produceren elke week weer opnieuw is ook geen probleem.

Die emoties moeten nu toch echt op papier. Het is namelijk voor mij van groot belang, want als dit naar buiten komt, en ik het opstuur naar waar het heen moet… Dan gaat er een nieuwe wereld voor mij open. (hoop ik…)
Is het dan de schaamte wat me tegenhoudt of bezorgt het mij een onveilig gevoel om als mezelf naar buiten te treden. Het vanuit ‘ik’ en hoe ik op mijn verleden terug kijk, laat de rillingen over mijn lijf lopen.

Het glas is bij mij echter altijd halfvol en nooit halfleeg. Sommige mensen hebben overal wat over op en aan te merken. Van een mug een olifant maken bijvoorbeeld.
Sorry, ik kan er slecht tegen.
Met mijn inlevingsgevoel is volgens mij niets mis, want als een vriendin van mij een huilbui krijgt tijdens het drinken van het zoveelste biertje, huil ik gezellig mee. (of lachen, dat doen we liever)
En een ander die in de problemen zit help ik ook graag, maar soms dan is het teveel en weet je er geen raad mee en na de zoveelste aangebrachte oplossing moet je toch voor je eigen leven kiezen. Daarbij genomen dat ie van mij al aardig op z’n kop staat, moet je je soms toch echt even emotieloos opstellen naar een ander toe.
Puur en alleen voor mezelf kiezen, anders word ik gek.

Kan jij makkelijk bij je emoties en er dan ook nog over praten?

2019©Vlindertje73

foto: Pixabay