BEIJUMBORG (133)

Leven als God in Frankrijk

Een uitdrukking, waarvan de oorsprong nogal onduidelijk is. De mooiste, en niet helemaal ongeloofwaardige verklaring is, is dat het een verkeerde vertaling is van een oude Spaanse zegswijze. ‘vivir como los Godos en Francia’ oftewel: leven als de Gothen in Frankrijk.

Hoe dan ook: de meeste mensen weten wel wat er zo’n beetje mee bedoeld wordt. In Frankrijk zijn de mensen wat minder gebonden aan regeltjes, geniet men nogal van het leven en van wat de aarde ons aan mooie dingen brengt. De meeste streken hebben er wel een goede wijn (hier in de zuidelijke Drôme is dat bijvoorbeeld de Vacqueras, een Cotes du Rhône van uitstekende kwaliteit), heerlijke paté’s, fruit van goede kwaliteit....en nog veel, veel meer. 

Maar God is hier niet zo bekend meer, zo lijkt het. Het dorp waar ik vier weken woon had vroeger nog een eigen pastoor (tot een jaar of tien geleden), nu delen zo ongeveer twintig dorpen één priester. De kerk van het dorp is een paar jaar geleden bestolen van enkele mooie kelken en andere gebruiksvoorwerpen. Nooit weer teruggevonden, helaas. Een stel ‘toeristen’ leende de sleutel van de kerkbewaarster, ging er naar binnen en verdween met de noorderzon. Triest.

Andere kerken staan helemaal leeg, of worden nog maar zelden gebruikt. Tot die laatste categorie hoort een kapelletje op zo’n vijf kilometer van mijn verblijf hier. Het is een oeroud gebouwtje, en het staat boven op een heuvel met 360 graden uitzicht, dus rondom. En juist dat, plus een paar merkwaardig gevormde losse bouwelementen, die ergens in het weiland ernaast neergekwakt zijn, maakte me extra attent. De lezer van de column moet weten dat ik niet alleen historicus ben, maar ook een halve archeoloog, en dat laatste maakte dat ik die stenen herkende als delen van oude zuilen. 

Volgens mij staat de kapel van Beaulieu (lettelijk: ‘mooie plek’) op dezelfde plaats waar ooit een Gallo-Romeins heiligdom stond. Waar Gallische goden of een Gallische god werden of werd vereerd. En waar de Romeinen, toen die zich in deze streken vestigden (ik kom daar een volgende keer op terug), zich al snel meester van maakten, en ombouwden tot een tempel voor een Romeinse god. Wie of wat staat er niet bij natuurlijk, maar de locatie én die losse zuilentrommels (deel van een zuil) zeggen me genoeg. 

Een magisch plekje, deze kapel. In een landschap, waar de goden, de Gothen (en God misschien ook wel) zich thuis voelden. En deze genieter van het goede van de aarde ook....ook al moet er hard gewerkt worden om het nieuwe huis van mijn zus op orde te krijgen.

Han Borg