INGELASTE BEIJUMBORG (137; Haagse botheid inzake aardbevingsellende)

Als je even op enige afstand de dingen volgt, zoals ondergetekende, dan valt me op hoe ongelofelijk arrogant de Haagse politiek omgaat met de bevingen in de Groninger bodem. En geloof me: ik ben beslist niet iemand die ‘Den Haag’ overal de schuld van geeft, die daarom op een rechtse partij stemt of zelfs helemaal niet stemt, die het geloof in de politiek verloren heeft. Niets van dat alles, maar o,o,o: wat slaat men nu de plank mis. 

'Een arrogante dikke pad'

Minister Wiebes kan 1000 keer excuses maken voor het gebruik van het woord ‘bevinkje’, het is 1001 keer te weinig. Een volstrekt gebrek aan inlevingsvermogen: dat is waar de man aan lijdt. Hij hoeft wat mij betreft echt niet in tranen uit te barsten als hij in Westerwijtwerd rondloopt, maar zou een fractie geloofwaardigheid terug gewonnen hebben als hij had aangekondigd dat alle schades onmiddellijk getaxeerd én vergoed zouden worden. Ook al zullen er misschien mensen zijn geweest die ‘oude scheuren’ als aardbevingsschade hebben opgegeven: op het totaal van de échte schades zal dat weinig uitmaken. 

En dan komt zo’n ex VVD-kamerlid Ton Elias (tevens ex NOS-commentator op ‘politiek Den Haag) nog even doodleuk vertellen dat de Groningers eigenlijk maar een zeurderig volkje zijn, en dat het nu eenmaal zo is dat ‘shit happens’. “Wen er maar aan”, zo luidt de boodschap van deze meneer, die het uiterlijk heeft aangenomen van een arrogante dikke pad. En ik mag dat zeggen, als beslist niet al te slanke columnist van de Beijumblog. Bah, intens bah. 

Wat me tenslotte ook erg tegenvalt, is de manier waarop onze eigen Commissaris van de Koning René Paas op al deze ellende reageert. Hij blijft keurig in de plooi, zegt dat het allemaal verschrikkelijk is en dat we onorthodoxe maatregelen moeten nemen, maar hij had woensdag verdorie gelijk naar Den Haag moeten afreizen en voor het Torentje van Rutte moeten gaan staan, met een spandoek en een roeptoeter, en zo de aandacht van de landelijke media op het probleem moeten vestigen. In je eigen Provinciehuis blijven zitten helpt écht niet. Daar luistert datzelfde ‘Den Haag’ heus niet naar. Handen uit de mouwen en verhaal halen bij degenen, die dit bevingsgedoe nog steeds als een ‘provinciaal probleem’ beschouwen. Bij wijze van spreken met een shovel bij een Haags duin gaan staan, en dreigen om dat weg te graven zodat men daar weet wat menselijke activiteit kan doen met een land. Eén flinke springvloed en dan heeft ook Den Haag natte voeten.

De lezer ziet: ik ben kwaad. Ontzettend kwaad. We worden niet gehoord, in de hoek gezet, afgebeeld als kleinzielige zeurzakken. En dat zijn we niet: óp naar het centrum van de macht, en ons niet laten afschepen met het Malieveld als protestterrein. “Willen we naar het Binnenhof, dan gáán we naar het Binnenhof!”

Han Borg