Je hebt van die dagen…
Wie mijn verhalen al langer leest weet dat ik niet zo’n grote liefhebber ben van de overgangsseizoenen herfst en lente. En van die twee vind ik de herfst nog het minst fijn. De dagen worden snel korter, soms lijkt het niet eens meer licht te worden. Volgende week is het alweer Sint Maarten, en over een week of wat zie je weer overal Sinterklaasversieringen hangen.
Het is ook weer de tijd waarin je het binnenshuis maar wat gezelliger maakt, om de duisternis van buiten wat te verzachten. Kaarsjes aan, de houtkachel wat vaker stoken, een stapeltje boeken en kranten als leesvoer klaar leggen, om er een comfortabele stoel mee in te kruipen.
Ik ontvlucht dit jaargetijde eigenlijk liever, maar goed: om nou gelijk vier weken op de Canarische Eilanden door te gaan brengen of –zoals ik ooit deed, maar dan slechts een paar dagen voor mijn toenmalige werk- naar Cyprus te vliegen: dat is dan ook wel weer erg kostbaar. Om er toch maar even helemaal uit te zijn bezoek ik binnenkort een vriend van me, die in Milaan woont. Niet dat het weer daar nou veel beter is dan hier (in deze tijd van het jaar wil het er bijvoorbeeld vaak enorm misten), maar goed: vriendschap geeft ook warmte.
Dat laatste heb ik de afgelopen week ook weer ervaren. Brandon, een Amerikaanse kennis van me, die ik 24 jaar geleden in een Poolse stad had ontmoet (ik moest daar toen voor mijn werk zijn, hij was er uitwisselingsstudent) meldde me dat hij voor zijn werk bij een electronicafirma een paar weken in Europa door moest brengen, en tussen allerlei beurzen door waren er zo maar een paar dagen beschikbaar voor een bezoek aan Groningen.
Het is toch opmerkelijk dat je met iemand, die je bijna een kwart eeuw niet meer ‘live’ gezien hebt, en met wie ondertussen het contact enkel en alleen via mail en facebook liep, de draad weer zo snel kunt oppikken. We maakten er een leuke tijd van met zijn tweeën, deden een dagje provincie (Fransum, Niehove etc. - voor Amerikanen altijd een enorm succes), kochten vis op Lauwersoog om die met vrienden van me in Friesland soldaat te maken, en gingen op de tweede dag via Heiligerlee en Bourtange naar zijn volgende logeeradres, in het Duitse Cloppenburg.
Brandon vormde even een lichtpunt in die duistere overgang tussen zomer en winter. En nu: óp naar Sint Maarten (de heilige, niet het eiland), en daarna naar Milaan!
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten