Zandvoort: ik was er al in geen 20 jaar meer geweest. De laatste keer was met mijn vrienden van de Heeren-7 club, de club waarover ik eerder schreef en waar ik het edele spel Risk mee speel (en nimmer heb gewonnen). En daarvóór was het in de tijd dat we tienertoerden, pak ‘m beet in 1968 of daaromtrent.
Toen ik deze keer het station van Zandvoort uitstapte zag ik het weer helemaal voor me: de blauwe luchten van die lange zomers, waarin de zon altijd scheen. Badtas mee, transistorradio in de hand. Op naar het nabije strand, waar we een plekje zochten tussen de vele Duitsers die ‘s zomers Zandvoort bezochten (en bezoeken). De transistor op Radio Veronica: die zender kon je in mijn thuishaven Enschede namelijk niet ontvangen. En dan na een lange dag - roodverbrand - weer op de trein naar Amsterdam CS en vandaar op de trein terug naar Enschede. Zoete herinnering.
Zandvoort, november 2019. Nog overal pensions (Zimmer zu vermieten!), nog steeds dat foei-lelijke flatgebouw aan zee, waarin destijds hotel Bouwes zat (nu bevat het grotendeels particulere appartementen), en nauwelijks oude gebouwen in het dorp zelf, waar de Tweede Wereldoorlog veel vernielingen had veroorzaakt. Heel veel horeca – opvallend veel Italiaanse restaurants en pizzeria’s. Gemaksvoeding, patat, hier en daar een viskar. De Nederlandse kust in november: het is niet bepaald een toonbeeld van architectonische en culinaire schoonheid.
Maar goed: op zondag was er een concert in Bloemendaal, dat dichtbij Zandvoort ligt. We namen het treintje naar Overveen (over hetzelfde spoor, waar volgend jaar in mei duizenden bezoekers van de F1-races op Zandvoort over vervoerd moeten gaan worden) en liepen 750 meter naar het gemeentehuis van Bloemendaal. Mannoman: dan zie je pas waar de rijken van Nederland wonen! Kapitale villa’s op de duinen in Bloemendaal. Je kijkt je ogen uit, en vraagt je af of de bewoners van die villa’s nog wel ‘gewone mensen’ - zoals de meeste bewoners van Beijum zijn – tegenkomen in hun dagelijks leven.
We genoten van het concert gegeven door een saxofoonkwartet, en van de verbindende woorden van de Nederlandse schrijver Jan Brokken. Deze schrijver, die veel over het begrip ‘vrijheid’ gepubliceerd heeft, behoort tot de aardigste mensen die ik ontmoet heb. Ik raad vrienden altijd aan om zijn boek ‘In het Huis van de Dichter’ te lezen: dat boek heeft me, toen het uitkwam en ik Brokken o.a. daarover mocht interviewen, diep ontroerd. Leen het eens uit de bibliotheek, zou ik zeggen, en dan zult u zien dat het echt een meesterwerk is.
Zandvoort/Bloemendaal: het was een gedenkwaardig weekend.
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten