Hond op wielen.
Zoals jullie in eerdere
columns van mij hebben kunnen lezen, ben ik in het bezit van vele
hulpmiddelen om mezelf voort te bewegen. Neem daar een verwend klein
hondje bij en je bent in de aap gelogeerd, als deze niet alleen thuis
kan blijven. Ze krijst werkelijk alles bij elkaar als ik ook maar een
paar minuten buiten de deur ben. Het gekke is dat wanneer ik boven
ben en zij beneden, ik geen kik hoor.
Het geval wil dat ik ook weleens gewoon een boodschap en/of wil winkelen zonder altijd eerst een oppas voor madam te moeten regelen. Op den duur voel je je zo’n zeur hé? Gelukkig is dat maar een gevoel, want ik ben wel gezegend met mensen om mij heen die graag op haar passen. Toch wil ik ook gewoon kunnen gaan en staan waar en wanneer ík dat wil.
Zo kwam er weer een hulpmiddel bij in huis, een hondenbuggy. Eerst wilde ik er niet aan, want ja, wat zal men wel weer niet zeggen… Kennissen van verderop hebben er één staan, dus vroeg ik of ik die even mocht lenen om te proberen en te oefenen. Vol goede moed gingen we een paar winkels in, geen probleem, op de Makro na dan. Het mocht de pret niet drukken. Via Marketplace een tweedehandse hondenbuggy op de kop getikt. Madam stond er al bij te kwispelen toen ik deze aan alle kanten aan het controleren was. Bij thuiskomst sprong de kat er meteen in. Goedgekeurd dus.
Nu moet ik nog even aan het idee wennen en zo toog ik met een goede vriend van mij die voor spek en bonen mee moest lopen naar het winkelcentrum hier. Eerst de hond ernaast, moet ook plassen en poepen natuurlijk en bij de winkel hond in haar bakje op wielen. Daar loop je dan in de Aldi met een losse tas waar eerst wijn en melk in ging en daarna de kipfilet pakken van onderin zo’n koelvak. Met mijn heup ondersteunde ik de buggy, gelukkig anders had het hele zooitje achterover gekanteld. Terwijl ik daar zo schuin sta, vraagt een vrouw aan mij of ze de kip even moet aangeven. ‘Nee hoor,’ zei ik, mezelf in allerlei bochten wringend om haar aan te kunnen kijken. ‘Ik ben met mijn cursus zelfredzaamheid bezig.’ Ze schoot er van in de lach en die vriend van mij liep weg met de woorden; ‘Ik hoor er niet bij hoor.’
Bij de kassa de wijn en melk onderin de bak, de rest in twee tassen in één hand en met andere de buggy naar buiten duwen. Buiten mijn schat eruit gezet en de boodschappen er in, ze heeft tenslotte pootjes om op te lopen. Stel je voor dat ze nog meer verwend raakt…
Met het zweet overal
besloot ik dat het toch verrekte handig is om zo’n hondenbuggy te
hebben. Niet alleen voor boodschappen halen, maar ook voor naar de
stad of rommelmarkten, waar ze dan niet meer iets van een soort
vliegles krijgt via één of andere schoen. Ook met het uit eten gaan
lijkt het mij ideaal en zo kan ik nog wel veel meer bedenken…
Kortom, ik ben superblij met weer een hulpmiddel erbij, voor de hond weliswaar, maar het geeft mij zoveel extra vrijheid als ik normaal ter been ben en zelfredzaamheid dat ik deze column met een lach van oor tot oor nu ga afsluiten.
Vrijheid is écht een
belangrijk iets, wat vind jij?
2019©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten