BEIJUMBORG (160)

Dromen. 

"Het is toch van de gekke dat u mij dat visum niet wilt geven!!”, zo riep ik tegen de meneer van de Armeense ambassade. “Ik moet er naar toe, en u werkt me verschrikkelijk tegen. Ik ga hier aangifte van doen, reken daar maar wel op!”.

U zult misschien denken: “die columnist is een beetje gek geworden”, of gedachten van diezelfde strekking. En als ik me inderdaad zo had gedragen, dan had u gelijk gehad. Maar het was allemaal ergens tussen 2 en 4 uur ‘s nachts  dat bovenstaande scheldkanonnade plaatsvond. Namelijk op het moment waarop ik ver weg was, in dromenland. En zoals we allemaal weten kunnen er in dromen dingen gebeuren, die in het dagelijks leven ondenkbaar zijn. 

Ik heb namelijk helemaal geen plannen om naar Armenië te gaan, en ik ben er ook van mijn-lang-zal-ze-leven niet geweest. In Rusland heb ik wel eens kennis gemaakt met de Armeense keuken (veel koriander, zo herinner ik me), en ik ben ook wel eens tegen een Armeense christen/vluchteling aangelopen, maar nee: de berg Ararat zal mij niet zien.

Dromen: ze zijn bedrog, maar ze kunnen ook heel prettig zijn. Tot de minder prettige dromen behoren natuurlijk nachtmerries. Daar had ik vooral als kind wel eens last van. Later in mijn leven, vooral als er met morfine aan pijnstilling werd gedaan (helaas wel eens noodzakelijk) kreeg ik ook soms erg angstige dromen. Dan beland je in een soort van delirium, zo is me uitgelegd, en ik kan u verzekeren dat je dat liever niet mee wilt maken.

Verder hebben ingrijpende gebeurtenissen in je leven natuurlijk invloed op je nachtelijke uurtjes. Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen jaren regelmatig hele gesprekken met mijn echtgenote, die er alweer 3 ½ jaar niet meer is. Of met mijn moeder (in 2004 al overleden). Met mijn vader (in 2008 overleden) gek genoeg niet, hoewel we elkaar nog heel wat te vertellen zouden hebben.

Maar de mooiste dromen zijn dan toch die, waarin ik op reis ben naar warme oorden. En zo kwam het dat ik afgelopen weekend even weg mocht dromen bij de gedachte dat ik volgend jaar zomer weer even in Griekenland mag zijn. Dat strandje op het mini-eiland D…….het zal me komend jaar weer zien. Met een stapeltje boeken bij de hand, genietend van de zon en de altijd blauwe zee. 

Een droom, maar dan werkelijkheid geworden!

Han Borg