Zo, we zijn fris het nieuwe jaar ingedoken. Eerst waren er nog wat rustige dagen na het optrekken van de kruitdampen en nu bereiden we ons voor op de horrorwinter, die Piet Paulusma ons enkele maanden geleden voorspelde. Of gaat het meevallen?
De weergoden (in dit geval: de weermannen en -vrouwen) lijken het er over eens te zijn dat we opnieuw een kwakkelwinter gaan krijgen. Jammer voor de liefhebbers van sneeuw en ijs (ik behoor daar zeker ook toe), maar fijn voor mensen, die bang zijn om heupen en andere onderdelen van hun lijf te breken als gevolg van gladheid. En voor ons aller portemonnees, omdat we minder gas verstoken dan tijdens strenge(re) winters.
In de media zijn er nog veel berichten te vinden over het al dan niet verbieden van knalvuurwerk. Twee grote partijen zijn tegen (VVD en CDA), en ook de PvdA neemt nog een beetje een onduidelijk standpunt in. Uw columnist heeft besloten om zich achter de ‘afschaffers’ te scharen. Daar is trouwens wel lang intern overleg aan vooraf gegaan. Want al vanaf mijn vroege jeugd was ik een liefhebber van alles wat knalde en flitste. Talloze astronauten en ‘donderslagen extra’ gingen er door mijn handen. Vuurpijlen van flink kaliber werden er door mijn lontje de lucht ingeschoten, en ik heb (bijna) al mijn vingers nog.
Eén keer ging dat trouwens heel erg mis. In mijn ouderlijk huis in Enschede hadden we een bijkeuken, en via die ruimte kon je de tuin in. Op oudejaarsdag stond ik in die bijkeuken met mijn zorgvuldig bij elkaar gespaarde vuurwerkpakket, maar omdat het koud was en er een gure wind stond, besloot ik om het aansteken zelf binnen te doen, de achterdeur dan snel open te gooien en vervolgens de ‘donderslag extra’ in de tuin te laten ontploffen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stak het lontje aan, pakte de klink van de deur om ‘m open te gooien, maar….de deur zat op slot en er was even geen sleutel voorhanden.
In een fractie van een seconde besloot ik om dan in vredesnaam het vuurwerk maar op de kokosmat binnen te laten ontploffen. Gevolg: een enorme knal die mijn moeder bijna een hartinfarct bezorgde, een raam aan diggelen en een mega brandgat in de net nieuw aangeschafte mat. Vuurwerk: zo leuk!! En nu zie ik hoe mijn schoonzoon (ook bepaald een liefhebber) mijn twee kleinzonen vermaakt met knalvuurwerk. Ik gun de boys dat van harte, maar denk tegelijkertijd als bezorgde (schoon)vader en grootvader aan die vreselijke situaties op de afdelingen Spoedeisende Hulp van de ziekenhuizen, de Brandwondencentra of bij de doktersposten. En dan volgt de afweging….en die slaat dan uiteindelijk door naar ‘verbieden dat spul’. Sowieso hebben we er dit jaar weinig van gezien vanwege de mist.
Laten we dat de volgende jaren maar zo houden. Ik heb gezegd!!
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten