COLUMN UIT LEWENBORG (171)

Geen idee!

Werkelijk niet te geloven, het is weer eens zo ver dat ik totaal niet weet waarover te schrijven. Het is de bekende gevreesde writer’s block. Al uren staar ik naar een wit beeldscherm, mijn hersens maken overuren en kraken dat het een lieve lust is. Inmiddels vijf telefoontjes verder om ideeën van anderen te vergaren en nog zit ik te staren. Er gaat van alles door me heen… 

Van aardbevingsgebied Appingedam waar mensen hun huis tegen de vlakte moet, omdat hun huizen niet sterk genoeg zijn om de klappen van de vele bevingen te kunnen doorstaan tot aan het gruwelijke nieuws over dat mensen hun huis moeten verkopen om de belastingdienst hun teveel uitgekeerde toeslagen terug te kunnen betalen. Daar word je toch stikverdrietig van? Het zijn beide onderwerpen waar ik uitgebreid over zou kunnen door breien.

Zo spring ik van de hak op de tak. Vorige week had ik ook al zo’n zwaar op de maag liggende column en ik weet het gewoon allemaal even niet. Meestal krijg ik de hele week ingevingen door naar het nieuws te kijken op de t.v. en aantekeningen te maken om er mijn eigen kijk op te kunnen geven. Alleen de t.v. is de hele week niet aan geweest. Ik heb last van de schoonmaakwoede en het is nog geen eens voorjaar. Juist dan zou je die woede eerder verwachten, je weet wel de bekende voorjaarsschoonmaak. Nou, ik kan dan in ieder geval als het voorjaarszonnetje gaat schijnen van de zon genieten met een kop koffie en mijn inmiddels bleke huid er alvast aan laten wennen.

Januari is altijd zo’n moeilijke maand om door te komen, vind ik persoonlijk of is het juist herkenbaar? Die eerste maand duurt altijd zó lang, heel gek eigenlijk en zo besloot ik om mijn huis van top tot teen schoon te maken en op te ruimen. Een schoon en opgeruimd huis geeft immers een schone geest en misschien dat er dan ruimte ontstaat om te doen wat ik al lang had moeten doen… Juist schrijven!

Tja, die block hé die ik zo vreselijk haat, laat mijn vingers stil hangen boven mijn toetsenbord. Echt om gek van te worden. Met de ene hand onder mijn kin staren en er niets zinnigs uit krijgen. De ramp van schrijvers die willen schrijven, maar geen letter op papier krijgen. Gelukkig weet ik dat ik niet de enige ben die hier weleens last van heeft. Dat scheelt voor mij, niet voor jullie als lezer van mijn columns. 

Al bladerend door mijn notitieblok kom ik geen steek verder. De memo’s op mijn telefoon kunnen mij ook niet wijzer maken. Inmiddels door twee kranten gebladerd en ik voel een stekende koppijn opzetten. Het wordt vandaag niets, de hele week al niet. Mezelf er bij neerleggen is nog de enigste optie. Alles zit op slot!

Zit jij ook weleens op slot?

2020©Vlindertje73