BEIJUMBORG (169)

Zou het komen omdat ik ouder word? Of misschien doordat ik intenser leef, omdat ik weet dat we ‘over de helft zijn’? Ik weet het niet, maar het valt me op dat ik eerder ontroerd raak door zaken die me overkomen. Eerder ook tranen voel opwellen, om het eens literair te zeggen. 

Het begon in de Spaanse stad Cordoba. Daar, op een warme dag in mei in het jaar 2005 of zo, liep ik met een goede vriend een gebouw binnen, dat een onuitwisbare indruk op me maakte. Het ging om de Mezquita, de moskee van Cordoba. Toen de Arabieren nog heersten over Spanje bouwden die in deze relatief kleine stad een enorme gebedsruimte, van een verbluffende architectuur. Mijn vriend en ik betaalden een toegangskaartje, liepen vrolijk keuvelend het gebouw binnen, en…vielen ineens helemaal stil. Wat zich voor onze ogen ontvouwde was van een andere orde dan bijna alles wat ik tot dan toe aan architectuur had gezien. Ook al zijn het Parthenon in Athene en het Pantheon in Rome ook verbluffend mooi: de Mezquita van Cordoba sloeg echt alles. Dit gebouw deed me veel meer dan bijvoorbeeld het eerder bezochte Alhambra in Granada. Ook heel bijzonder, maar nu vooral een toeristische attractie. 

Voor het eerst van mijn leven moest ik mijn ogen even afdrogen vanwege een gebouw wat ik met diezelfde ogen zag. Tot dan toe hadden dit soort tranen zich beperkt tot sentimentele films zoals die over keizerin Sissi (met Romy Schneider), waar mijn moeder en ik iedere Kerst zo’n beetje iedere dialoog van konden dromen, en ook precies van elkaar wisten wanneer de waterlanders op zouden komen. 

En nu komt dat ook steeds vaker voor bij het lezen van sommige boeken. Al twee jaar of zo mag ik een literaire leesclub ‘voorzitten’, en de discussie daarin zo’n beetje leiden. We lazen tot nu toe heel bijzondere literatuur, maar het boek waar we vanavond over gaan praten is toch wel echt een hoogtepunt. Ik werd volkomen onverwacht weer door tranen overvallen aan het eind van het boek, waarin uit de doeken wordt gedaan waarom iedereen in dit boek reden heeft om eens heel goed bij zichzelf te rade te gaan, en het eigen geweten te onderzoeken. En -heel grappig- het boek gaat ook nog eens over… een leesclub. Het heet ‘De literaire kring’, en is geschreven door Maxim Februari, die tot voor enige jaren door het leven ging als Marjolein Februari. 

Nee: ik ga de ‘plot’ niet verraden. Lees het zelf maar, zou ik zeggen. 

Han Borg