Rare wereld.
Aan alle kanten wordt ons
leven momenteel ingeperkt. Logisch hoor met dit coronavirus die zich
moeilijk laat indammen.
Ik heb geen enkel probleem met het thuis
zijn, dat zat ik namelijk al veel en niet uit vrije wil. Het enige
wat ik mis zijn de gezellige borreluurtjes hier in mijn paleisje
weltevree met vrienden. We onderhouden nu telefonisch contact, dit
ook mede door een wederzijds maatje die deze virus absoluut niet mag
krijgen. Niemand natuurlijk, alleen spreek ik even voor mezelf zodat
jullie een beeld erbij hebben. Het maakt je er nog onzeker bij ook zo
van… O, help mijn neus loopt nu wel erg hard, mijn spieren voelen
pijnlijk aan en mijn hoofd voelt ook raar. Je wilt alles op alles
zetten en bij het minste of geringste heb je de gedachte aan het
virus. De klachten zijn gewoon te wijten aan hele andere dingen, dus
geen paniek.
Toch moest ik vorige week
echt mezelf in de hamsterende massa begeven en wel bij onze
hámsterrréeen winkel, de Appie. Netjes had ik de dag ervoor nog
geprobeerd om het online thuisbezorgd te krijgen. Echter kon ik dat
wel vergeten, geen plek in de bezorgdienst tot bijna half april. Dus
ook die ploeteren vol goede moed door, het heet nu trouwens Appie op
de stoep i.p.v. Appie op ’t aanrecht. Helaas was mijn koffie op en daar kan ik ’s morgens echt niet zonder want dan kan ik snel op mijn teentjes getrapt raken, en moet mijn arme Snoopy het ontgelden tijdens onze ochtendwandeling aangezien zij vaak rechtsaf wil en ik rechtdoor of net andersom. Ze zet echt geen stap meer en gaat op haar kont zitten, of nog erger liggen rollebollen, opstaan en kijken of ik al van mening ben veranderd. Een complete discussie met je hond houden op straat levert lachwekkende reacties op van anderen, maar zonder koffie staat mijn kop op onweer.
Zo had de Appie nog
meer interessante aanbiedingen en gelukkig wilde het vrouwtje van
Max, die Snoopy haar grote vriend is wel even met mij mee met de auto
voor de ook zwaardere boodschappen.
Buuf en ik begaven ons
naar binnen, waar het wel een botsautocircuit leek en werkelijk
niemand hield anderhalve meter afstand hoor. Nee, ikke ikke ikke was
het motto. Weer die eend hé…
Al snel had ik spijt van deze actie en ergerde me kapot. De meeste
dingen in de aanbieding waren al op en eigenlijk pak ik nooit het
laatste uit een schap, maar deze keer waren de twee pakken gehakt
voor vijf euro toch echt voor mij. Duh, ik heb ook iets nodig!
Gelukkig was er koffie volop en had ik het die ochtend ook nog
genuttigd, anders was er vast oorlog uitgebroken vanwege mijn
gevoelige teentjes. Ik begrijp werkelijk niet wat de mensen
bezielt…
Voor de oudere mensen in verpleeg en bejaardenhuizen mogen we ook wel wat meer respect tonen. Wat een waanzin om deze mensen van 7.00 tot 8.00 uur de tijd te geven om boodschappen te doen. Hoe moet dat dan als ze steunkousen dragen om een voorbeeld te noemen... En maar voor een uurtje. Ik zie ’t al voor me, allemaal achter de rollator de anderhalve meter stok er tussen en gaan met die banaan. Het verplegend en verzorgend personeel heeft ’t al zo druk, laat de ouderen op een normaal vast (ruimere) tijdstip naar de winkel gaan. Wij kunnen met z’n allen ons heel simpel aan hun tijden aanpassen. Bastá!
Waar ik ook niets van
begrijp is dat er meer dan 70 personen vanuit Brabant hier naar de
noordelijke ziekenhuizen worden getransporteerd. We hadden hier als
enige noordelijke provincies nog niet zo dramatisch veel patiënten.
Reken er maar op dat die stijging nu ongekend gaat worden. De mensen
mogen weliswaar geen bezoek ontvangen, maar als het mijn moeder zou
zijn dan nam ik een hotel in de buurt, vandaar dat ik denk dat er nu
veel Brabanders in onze hotels gaan verblijven. Eten in het
restaurant kan niet, echter roomservice wel. Voor je gevoel ben je zo
toch enigszins in de buurt van je familielid.
Gevoel doet er heel veel toe in deze moeilijke tijd. Heel Nederland moet het doen met elkaar en voor elkaar, alleen moeten we ons geen ongeoorloofde situaties op de nek halen.
Wat als het hier in de noordelijke provincies gigantisch losbreekt? Worden wij dan zo nodig naar de inmiddels weer lege ic’s in Brabant gebracht, omdat zij beter zijn geworden naar ik mag hopen en er dan daar ruimte is? Uiteraard moet iedereen geholpen worden, daar niet van. Er bekruipt mij alleen dat zachte stemmetje dat er zo veel meer besmettingsrisico’s gaan ontstaan. Iedereen kan ’t immers krijgen. Laten we van het goede uitgaan.
Over besmetten gesproken,
het is te hopen dat deze coronacrisis voor de zomer voorbij is en dan
gewoon écht klaar. Het grotendeel inwoners van Nederland houdt zich
netjes aan de opgelegde regels en als de regering ons weer wat
vrijheid geeft, denk je dan echt dat het coronavirus weg is? Het
blijft een rare wereld…
2020©Vlindertje73
Foto: Pixabay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten