Vakantiecolumn
Net terug van een korte werkvakantie in Frankrijk lees ik even zorgvuldiger wat de Beijumblogger zoal de lucht in geslingerd heeft. Het leed van de blauwalg in de Kardingerplas: what’s new?? Via een kennis die iets bij Noorderzijlvest ‘doet’ weet ik dat het waterschap echt wel beterschap beloofd heeft, maar het is ze dus wéér niet gelukt om de plas algenvrij te houden. Ik stelde al eens de vraag hoe ze dat in andere delen van het land nou wel redden. Is er sprake van kennisuitwisseling? Of doet ieder ‘schap’ het op zichzelf?
Waar geen kennisuitwisseling voor nodig was, was het weer begaanbaar maken van het ‘Hornbach-bruggetje’ voor voetgangers en fietsers. Het is me nog steeds een raadsel waarom dat nou zo lang heeft moeten duren. De oplossing lijkt namelijk zo ontzettend simpel. Hoeveel dure beleidsmedewerkers heeft dat waterschap nou eigenlijk in dienst? En waren die niet in staat om wat sneller te adviseren, en de opdracht te formuleren die maakt dat we weer gewoon over dat bruggetje snel de overkant kunnen bereiken?
Ik las het eerder allemaal al wat vluchtigjes op mijn Franse terrasje (zie foto), waar ik na gedane arbeid ’s middags de tijd aan de waterkant doorbracht. Vroeg in de morgen al hing ik daar namelijk zes dagen lang aan de verfroller, om een appartementje netjes te maken. De Franse Hornbach (Augier, in dit geval) leverde het materiaal waarmee ik aan de slag ging.
Er was helaas ook tegenslag: de grote Zweedse woonwinkel in Avignon bleek maar niet in staat om al het materiaal voor een eenvoudige keuken aan te leveren, en dat als gevolg van corona – zo werd beweerd. Of was het toch gewoon de ‘Franse slag’ bij dat bedrijf, waardoor we helaas nog niet helemaal klaar zijn met het inrichten van dat appartement? Enfin: met vereende krachten zal het lukken om onze keuken compleet te krijgen, ook al moeten we daarvoor naar filialen van de Zweed in Groningen en Duiven…en het verzamelde en ontbrekende materiaal zullen we daarna bij een bevriend echtpaar brengen, dat het op zijn beurt weer naar Frankrijk vervoert.
“Deine Sorgen möcht’ich haben”, zeggen de Duitsers zo mooi. Wat zoiets betekent als “waar maak je je druk om?” – het is alleen al een luxe dat we (d.w.z. mijn broer en ik) straks een eigen optrekje in Frankrijk hebben. Nu nog een optrekje in Groningen vinden, want lieve lezers: mijn huis in Beijum is kortgeleden verkocht. Ik heb weliswaar nog even de tijd om iets nieuws te vinden, maar het is en blijft toch een afscheid van een tijdperk, dat me te wachten staat. Zesentwintig jaar in hetzelfde huis wonen: het is niet niks. Als de nieuwe eigenaren er net zoveel van zullen genieten als wij dat gedaan hebben, dan ben ik daar alleen al erg gelukkig mee. Het was toch echt weer even thuiskomen, toen ik vanavond mijn voordeur opendeed. Zo vertrouwd: zo’n huis gaat als een oude jas om je heen zitten.
De komende weken zult u mijn ‘vaste’ column nog even moeten missen. Maar als ik zin heb om iets te schrijven, en de Beijumblogger vindt het de moeite waard, dan laat ik jullie niet helemaal alleen. Vanuit Beijum, of – als corona het toelaat – over een paar weken vanaf een Grieks eiland…
Houd ondertussen het hoofd koel!!
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten