Goed, laat me de situatie even beschrijven. Het is (bijna) aardedonker. Alleen de lichtjes van het kleine havenplaatsje Stavros verstoren een volledige blik op de sterrenhemel. Toch zie ik de Grote Beer, de Boogschutter en zowaar ook de Melkweg.
Van voren komt het geluid van de wind, en van de zee. Uit de tijd dat ik nog het oude Grieks kon lezen en vertalen herinner ik me, hoe de dichter Homerus het had over de “polyfloisboio thalassès”, oftewel de “luidbruisende zee”. Dat schreef de goede man zo’n 2800 jaar geleden..en tot op de dag van vandaag leren gymnasiasten deze term als één van de meest dichterlijke beschrijvingen van de zee. En broezen, dat doet de zee! Ook hier op het piepkleine eilandje Donoussa.
Ik had er tot voor een paar jaren nog nooit van gehoord, van Donoussa, maar toen ik op het strand van Tinos (één van de Cycladen, de eilandengroep onder Athene) een kennis van me ontmoette die ik er al eens eerder was tegengekomen - de man bleek een heel bekende Zwitserse musicalster en zanger te zijn, maar daar heb ik verder geen verstand van - raadde hij mij een bezoek aan Donoussa aan, als ik nog eens weer écht het ouderwetse Griekse leven van de jaren ‘70 en ‘80 wilde beleven. Nou: dat wilde ik wel, dus in 2018 scheepte ik mezelf in op een heel klein veerbootje van Naxos naar Donoussa, en vier uren later stapte ik echt in een andere wereld naar binnen.
Een dorpje, dat die naam nauwelijks mocht dragen. Waar één café was, dat ook als miniwinkel diende. Een bakker en een groenteboer. En een mooi strand. En een paar plekken waar je een kamer kon huren. De tandenloze cafébaas rekende nog op een papiertje uit hoeveel je hem schuldig was, als je je boodschappen bijeen had geraapt. Met een enorme ‘slis’ zei hij dan “ikosji dio eksjinda, parakalo”. Mijn kennis van het moderne Grieks liet me weten dat dat dan bij elkaar € 22,60 was.
Om het mooiste strand van het eiland te bereiken kon je in 2018 nog met een vissersboot meevaren, of - als die vanwege de wind niet voer - met een klein busje meerijden. Dat busje is in 2020 niet meer beschikbaar, dus is het lopen geblazen of hopen op weinig wind. Eten kan in een paar redelijke restaurantjes, maar veel zaaks is dat allemaal niet. Maar wat is het leven heerlijk, op dit eilandje! Als je ergens tot rust komt, dan is dat hier wel.
Ik hoop dat ik hier nog vaak mag komen.
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten