De proloog
Door Jan Wedema
Drie-en-dertig jaar in Beijum en af en toe even ergens anders op deze prachtige wereld. Een blog over Beijum en over Beijummers, die gaan en weer komen. De komende maanden kun je met ons meereizen, tot in september. Dan zijn we weer ‘terug ien ’t loug’: Beijum.
Eens in de vijf jaar maken we een langere reis, bij voorkeur op de fiets. Een soort ‘mini sabbatical’ om te ervaren wat het is om vrij te zijn, weg van de dagelijkse beslommeringen. Om te ervaren hoe sterk je kunt zijn, ieder voor zich, maar toch vooral ook samen. Basaal leven, buiten leven, verbonden met elkaar en de natuur. Op eigen kracht vooruitkomen, alleen maar door op te stappen en te gaan fietsen. Steeds weer opnieuw ontdekken dat we met heel weinig heel gelukkig kunnen zijn. En als kers op deze toch al heel erg lekkere taart: al die mooie mensen die we ontmoeten onderweg.
Mei 2021, het kan wel!
De kou is nog niet helemaal uit de lucht. Er hangt nog een rest Corona en vanaf januari waait de wind uit het noorden. Laat dat nou precies de richting zijn waarin we willen fietsen. Na onze fietstochten langs de machtige Mekong in Azië, over de toppen van de Andes in Zuid Amerika en door het ruige vulkanische binnenland van IJsland stonden we een jaar geleden in de startblokken voor een tocht dwars door de Verenigde Staten van de oostkust naar de westkust.
Terwijl we ons voorbereidden op het wilde westen met echte beren op de weg (hoe doe je dat oog in oog met een Grizzly…), bleek het onzichtbare gevaar uit het verre oosten te komen. De hele wereld ging op slot. Geen nieuw avontuur in 2020.
We besluiten om de reis dan maar een jaar uit te stellen. Het onbetaalde verlof van 4 maanden kan gelukkig worden teruggedraaid. Marike werkt bij de GGD en in deze nieuwe werkelijkheid wordt ze weer met open armen ontvangen. Jan kan volop door met zijn coachings- en trainingspraktijk ‘Act(e) de Présence’ (er zijn meer mensen die nu ‘beren op de weg’ zien).We zijn nu een jaar later en Amerika zit er echt niet meer in. Een rondje om de Noordzee, dat is het nieuwe idee. Vertrekken vanuit huis, Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, oversteken naar de Shetlands, Schotland, Engeland, België. Het is begin mei, de grenzen zijn nog gesloten en het is alsof de ijskoude regen en fikse hagelbuien ons opnieuw duidelijk willen maken dat vertrekken nog geen optie is…
Zaterdag 1 mei hing Trijntje de Haan (van buurtvuur) bij de installatie van de heerdmarkering aan het begin van de Jensemaheerd een prachtige Loesje poster op: Het kan wel! Ja, dacht ik, het kan wél! Misschien niet zoals we ons voorgesteld hebben, maar we gaan wél! Het onbetaalde verlof voor mei, juni, juli en augustus blijft staan.
Het kan wel! Toen ik in Azië uitgeput raakte, kon ik herstellen en door goed voor onszelf te zorgen konden we door. Toen we in Zuid-Amerika bijna tot stilstand kwamen door extreme hitte, ziekte en een overval konden we pauzeren, herstellen en met een noodpaspoort weer verder, toen we op IJsland voor snel stromende, ijskoude rivieren stonden, leerden we hoe je met fiets en bepakking doorwaadbare plekken kon vinden om aan de andere kant weer verder te kunnen. Toen daar in de eerste week tot 2 keer toe windkracht 10 ons tentje testte, merkten we dat die bleef staan, zolang wij maar bleven liggen. En wat een avontuur wachtte ons telkens voorbij die hobbels!
Het kan wel! We zitten weer op de fiets. We voelen ons als een kudde druistige Hollandse koeien die na de winter weer de wei in mogen. Naar het noorden gaat nog niet. Dan maar naar het zuiden. Waar we fietsen is de weg. Het geluk vinden we niet in de bestemming, maar in de reis ernaar toe.
We starten met een rondje Nederland in de hoop en de verwachting dat ergens deze maand de grenzen weer (wat) meer open gaan. We zijn als buigend bamboe, we bewegen mee. Waar zouden we zijn over een maand? Meelezen? Hier vind je onze blog over deze reis: https://www.pindat.com/reisblog/jan-marike.waar.we.fietsen.is.de.weg
JF; Jan stuurde een paar dagen eerder onderstaande tekst op.
Beste vrienden, familie en kennissen,
Wij gaan op reis! Tijdens onze reis 'Waar we fietsen is de weg 2021' gaan we regelmatig avonturen, verhalen, foto's en video's met jullie delen. Dit doen we via ons reisblog 'Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg' op Pindat. In deze mail staat alle informatie die je nodig hebt om ons te kunnen volgen.
Na Azië, Zuid-Amerika en IJsland stonden we precies een jaar geleden op het punt om in de VS van Coast naar Coast te gaan fietsen. En toen ging de hele wereld op slot. We verwachtten beren op de weg, maar deze soort zagen we even niet aankomen. Wie had toen kunnen denken dat we een jaar later nog steeds moeten wachten op groen licht? Gelukkig zien we nu het voorzichtige eerste groen gloren aan de horizon. Een mooiere bestemming om naartoe te fietsen is er niet. Vijf mei 2021, precies één jaar en een dag na ons 2020 plan vertrekken we. Op Bevrijdingsdag inderdaad. Vanuit huis. Waar deze reis naartoe gaat? Dat gaan we beleven. Waar we fietsen is de weg. Reis je met ons mee?
Automatisch een mailtje?
Wil je automatisch een mailtje krijgen als we een nieuw reisverslag geschreven hebben? Klik op onderstaande link om je aan te melden:
https://www.pindat.com/volg/reiziger/jan-marike.waar.we.fietsen.is.de.weg/beijumnieuws@hotmail.com/
Ons reisblog
Via onderstaande link kom je meteen op ons reisblog. Je ziet dan onze meest recente reisverslagen en activiteit:
https://www.pindat.com/reisblog/jan-marike.waar.we.fietsen.is.de.weg
(JF; Foto rechtsonder het vertrek vanuit hun woning aan de Jensemaheerd. Deze mini(serie) zal verder onregelmatig qua frequentie en tijdstippen op Beijumnieuws verschijnen)
“Het geluk vinden we niet in de bestemming, maar in de reis ernaar toe”. De Griekse dichter Konstantinos Kaváfis (1863-1933) beschreef dat prachtig in zijn gedicht ‘Ithaka’:
BeantwoordenVerwijderenAls je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.
Wens dat de weg dan lang mag zijn.
Dat er veel zomermorgens zullen komen
waarop je, met grote vreugde en genot
zult binnenvaren in onbekende havens,
pleisteren in Phoenicische handelssteden
om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen
van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,
ook opwindende geurstoffen van alle soorten,
opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;
dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen
om veel, heel veel te leren van de wijzen.
Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
Goede reis, Jan en Marike!!
Zowaar, Ithaka én Liedje. Moge beide jullie blijven inspireren en leiden op deze reis. Bewonderingswaardig dat jullie gaan.
BeantwoordenVerwijderen